De Gids. Jaargang 151

[p. 418]

Anton Korteweg
Gelijk spel

Ja zeker, heen en weer geslingerd. Rust noch duur.
En verre van een wingerd langs een muur.

Ik zal wel in gevaar zijn nu, nu ik
over de braafste aller Leidse straten
- tot overmaat mijn zoontje aan de hand -
op weg, dan eindelijk, al is het maar
toch, eigenlijk, nu dan, niet eens als in
een flits maar meer als was het een gevolg
van iets geleidelijks, nu tot me door dringt,
een straat lang, naar de fietsenmaker,
hoe goed het is dat jij bent die je bent.

Geen meid van achttien, blond, met benen
maar altijd veertig, gewoon, rijp, wat wijs al.
Nooit lopend hoog te spreken maar met wie
ik praten kan en zonder kapsones mag slapen.