De Gids. Jaargang 150

[p. 686]

Laurens Vancrevel
Vijf gedichten

Vergleden op zee

Je was ver

vergleden op zee, je zwom

over golven heen -

een vlinder bleef

steeds in je licht en seinde
stil voor je uit -

de spiegel

van vloeiend kristal was lichtend en strak
tot je hand erin stak -

je streelde

de rug van het water dat meetrok
met dierlijke wil -

de deining omhelsde

je lijf met duizenden zonnen
gelijk -

je spreidde je dorstige

woorden en spuwde de ziltheid uit.

De wind dronk het zout
van je ogen, hij tilde
je adem omhoog.

Was het tij

van het leven verstreken?

Je trad

licht aan land
waar je wou.

[p. 687]

Onder ede

Het vluchtig getij in zijn springende
mantels tilde je op naar de molens
van glas:

het blies in de branding

zijn briesende hoornen die stormen
bespeelden,

op pleinen van mist

verlicht door de dag:

daar werd je met vluchtige adem
gekoesterd:

je lichaam bedekt met de bruisende

bloemen uit ledige tuinen waar tijd is
vergaan;

daar draaide de wind

als een ooordeel en streelde met vingers
vol zegels,

met parels en ruisende zijde,

hij stal je met vluchtige adem van tafel -

pronkend met beiaards van schuim
op vliegende paarden
op hol voor de bliksem;

het weer sloeg om

met roestige zwaarden, geblakerde
pannen in ziedende duinen, een warrige
keuken dampend van gasten,
gewiekst met woorden maar ver
van je mond:

die hij zonnig met vluchtige adem

verwekte, zijn hand onder ede.

[p. 688]

Voor anker zijn blik

Blauwstenen stoep in de stormen
wendde voor anker zijn
blik:

de deur die daar sierlijk

scharnierde viel vol
geheimenis dicht:

betrad hij

het rustpunt van koelte
die hing op de glanzende
steen:

gebed op de helling

van schelpen, verademd
in lichtend voorheen:

de zwenkende

bergwand naar boven dronk
wielende werelden in:

en hoger nog

kwamen festoenen in wolken
lichtend gevat,

waar gierend

de zwaluwen schreven
hun innige tekens in
het al.

[p. 689]

De wegen beschenen het duister

Zij liepen bemind
tussen velden -

zij droegen

stil licht in hun hand -

de wegen

beschenen het duister met geuren
en sterren rondom.

[p. 690]

Langs muren

De nacht is
van water de nacht
is van vuur -

je roept

langs mijn muren:
de lusthof verbrandt.
Het water is
brak de lucht
is van as -

je zoekt er

de sleutel die smolt
in de gloed.
De nacht pakt
de adem een hand
voert mij weg -

je wilt

mij behouden, de lusthof
bestond.