De Gids. Jaargang 150

[p. 682]

Koos Schuur
Vier gedichten

Januari

alsof tijd vastvroor

zo lijmig en met zoveel moeite
glijdt elke dag van de kalender
en wrijft een overmaat
van schemering over de ramen -
het schaduwende licht van kaarsen
maar van het turen zijn de ogen moe

de wolvenmaand vergroeide tot een poort
met uitzicht naar twee kanten:
de builen van een jaar bedrukt herinnerd
nawinters zonlicht hunkerend verwacht

ook al blijft alles bij hetzelfde -
elk met zijn menselijke naam
wisselen traag de dagen met
de regelmaat van molenwieken

de dagen van de maand
de jaren van het leven

alsof tijd vastvroor

[p. 683]

Februari

het sneeuwde al langs de ramen
toen ik opstond en uitkeek
een duizelingwekkend zweven
dat me insloot

vervloekt de winter die aanhoudt
en het leven op aarde afremt
het reinigingsfeest ving al aan
van ooit de laatste de tweede

als ik mijn hand nu uitsteek
zo ver mogelijk, dacht ik,
zal ik misschien de lente
met vingertoppen raken
want het licht wordt al breder
en bijna ook geler

maar hoe ver ik reikte
mijn hand raakte sneeuw

[p. 684]

Mildura (nsw)

een stad om aan voorbij te gaan
het is er dor en heet
de vliegen komen aan je mondhoek zitten
een runderlap het eeuwig middagmaal

welhaast zongoud het rossig haar
blauw als de horizon de ogen
en ze serveert met nauwverholen ijdelheid
maar zeurt en eist
gepaste grappen en bewondering

(bespeel het rempedaal, geile coureur,
in elke strobaal zit een blok beton
en iemand piste olie op het asfalt!)

hoe aangenaam en hoe verkwikkend
het landschap trillend in de witte hitte
met de verroeste trucks, de kangoeroes
en het vervluchtigende zweet en bier -
de witte kakatoes kantelen roze
boven de jakkerende wagen en het stof

...en haar dan in je armen houden
in het zoetwarme parfum van haar huid
en om je hoofd die hese fluisterende stem
vragend om noeste mannenliefde...

wanneer je stoppen wilt
sluit snel de ramen
je eigen stofpluim overvalt je

[p. 685]

Hoge bomen vangen veel wind

en de fabrieksschoorstenen huilden als honden
die nacht in de gestage oostenwind
die al het stof van de bevroren akkers
naar binnen blies door kieren en door reten

liefde is onbestendig zei ze

het heeft een kleine naam en is zo groot

als heel de wereld en veranderlijk als licht

denkend aan liefde maakt mij droef

om wat voorbijgaat...

de rusteloze rust van nacht vol wind
waarin een onbestemd verlangen groeit
en het verleden zich als een kristal
wentelt en binnen de houten hoekkamer
wervelend vergezichten rondsmijt

weet je nog zei ze hoe wij toen elkaar...

maar ik schreef woorden op die samenklonken
binnen mijn hoofd en die ik moest herschikken
tot een veld voorjaarsbloemen op een groen tapijt
of tot een grijs vlak met wat rode vlekken
of tot een angstaanjagend donkere woning
en wind en woning en het traag gekabbel
van woorden aan mijn oor wekten een minnaar