De Gids. Jaargang 150

[p. 19]

Wiel Kusters
Elis

Uit zee gestoken, Elis
op het land. Stenen golven
maar hij ziet ze niet. Mensen zinken
maar hij kent ze niet. Elis wil voorgoed
van zee.

Toen ik het eiland Luf bezocht,
lag daar een schip, zeewaardig jacht
voor vijftig man, met sterke zeilen en versierde boeg.
Maar nooit stak het in zee: te weinig
roeiers, roeiers te zwak. Te weinig zielen.
Het duurde niet lang, de bevolking stierf uit.

Elis aan land. Daar wil hij blijven.
Zinkt in zijn aarde en denkt
dat hij ademt. Maar diepte bedriegt:
geen adem zijn roes.

Elis, Elis,

het water,
het lied.