De Gids. Jaargang 148

[p. 465]

Huub Beurskens
Oplosbare vis

Ach, dat ik visje was. Een sloot lijkt wel heel groot
als je visje bent maar je kunt er alleen naar buiten
zien als je naar boven kijkt. Ik ving me dus liever
om rond te zwemmen in het glaasje aan het raam.

's Nachts waren de gordijnen dicht. Ik
moest er niet aan denken hoe ik temidden
van het duistere land in het water zou staan
zonder mijn dekens om over het hoofd te slaan.

's Morgens stond ik op en lag op de bodem dood.
Zo eenvoudig deed ik dat. Ik begroef me
in de tuin, in een heel klein gat. Toen ik er
naderhand naar zocht vond ik niets terug,

ik maakte slechts mijn vinnen vochtig zwart,
mijn handen vanzelfsprekend. Het wordt tijd
dat ik ze was: omdat ik evenzo oplosbaar ben
ben ik nog geen vis. Of vind je wel? Ruik 's.