De Gids. Jaargang 148

[p. 460]

Leo Herberghs
Zadel en haam

het denken valt vaak in slaap

soms denkt het de naam
van een paard: zadel en
haam spreekt het aan
zonder schaamte

maar als het denkt aan
zijn adem en aan zijn
gevleugelde schaduw, dan

hapert het denken vaak

[p. 461]

 

aarde is een verzinsel

 

van paarden

 

 

 

ze kijken over de hagen

 

de wereld met aandacht aan

 

en de wereld wordt waar

 

 

 

onbewegelijk in hun ogen

 

gloeien haar grote dromen

 

eeuwenlang na

[p. 462]

 

een oud paard is opgestegen

 

als een grote, winterse zwaan

 

buiten en weg van de wereld

 

 

 

en is boven de aarde het eeuwige

 

rijk van de maan binnengegaan

 

 

 

en het groot landschap, verlaten

 

van vreugde, is met hem meegegaan

[p. 463]

 

heel stil verwilderde hij, wiste

 

de wind niet meer

 

uit zijn ogen, verrimpelde

 

en werd een weggewiste

 

 

 

van ijzeren onderstromen

 

werd hij de slaper, slapend

 

zoals holten slapen, zoals

 

holle dromen

[p. 464]

 

vlucht hij of keert hij terug?

 

waarheen gaat zijn wiekslag?

 

 

 

ach, hij blijft waar hij was

 

op zijn oud nest, dicht bij

 

zijn eigen hartslag

 

 

 

vandaag, morgen, elke dag