De Gids. Jaargang 148

[p. 458]

Hans Berghuis
Twee gedichten

Ecliptica

Een enkele maal vergeet hij nog de maan
te schuiven voor de zon en in het licht
schitteren even ogenblikkelijk de rozen
in zijn tuin. Hij, hovenier, bijna vergaan
staat rafelig zwart in deze niet gekozen
dag. Waar blijft de nacht, zijn oog gedicht?

Soms laat hij na de zon achter de horizon
te laten ondergaan en in de bliksemschicht
verbranden smeltend al zijn wassen beelden.
En weer moet hij zijn drift, oude Pygmalion,
in vrouwentekens steken: heimelijk, heel en
warm, alleen bestaand in zijn verblinde zicht.

Er is wel eens een nacht dat hij het gewicht
niet hoog genoeg hijst naar zijn klokkenhuis
of glazen van de hondswacht niet laat luiden.
Wéér een verloren dag waarop hij niet gericht
wordt. Het uurwerk van de dood blijkt buiten:
wanneer, horlogemaker, slaat hij uit en thuis?

[p. 459]

Woordschat

Ik droomde dat ik niet meer iets wou,
ontrouw geworden aan vergeefs berouw,
maar zelfs mijn slaap wist dat ik zou
ontwaken met nog zoveel verwensen dat
alleen de dichter kon voldoen aan wat
mij nooit heeft gepast: sapienti sat.

Mijn erf en goed veranderden niet meer,
geen hek verzet, geen grens verlegd eer
de maan leeg en nieuw werd; en toch weer
handtastelijk het beeld dat pas gebaard
moest wezen, teken naar haar wezensaard:
Eva, zij naar vier windstreken geschaard.

Ik wenste dat mijn droom werd toegevlijd
met slaap, vliegend tapijt, onzichtbaarheid
en vierentwintig uur van vrijheid en tijd
om eindelijk te zien wat ik veranderd had.
Niets, geen dag en nacht, geen woordenschat
niet gesproken. Spiegelblad, zwart en glad.