De Gids. Jaargang 148

[p. 453]

Frans Budé
Een leem

1

Weg. Afgelegd
droeg hij geen naam,

een koffer vol met schemer
Een laatste landschap nog

Ik zag hem gaan:

strooien haren, schedeldak
De maan waste schichtig

vlak voordat hij brak.

2

We schoven door het nachtportaal,
zagen daar een hoofd van was,

zo smal en onbewogen,
zo stuitend onder glas.

[p. 454]

 

Zichtbaar als de hand

 

die stillegt, het oog

 

 

 

dat sluit. Blind

 

steken we de aarde af

 

 

 

Opgespaarde gaten

 

Winden waaien dicht

 

 

 

op lemen heuvels aan

 

Daar wordt hij vervoerd,

 

 

 

krijgt een hoed

 

van gras en schemer op

 

 

 

Een flinterdunne schouderklop

 

 

 

O zwarte bloei van eigen tooi -

 

hoe schielijk neemt hij af.

[p. 455]

1

Mondgat. Rond
die tijd een stilte

Een schreeuw
maakt alles af,

scherft te hard
de lippen.

2

Bleek zijn mond bevroren,
als je naar hem keek,
klopten ook zijn handen niet
Palmen, uitgeraasd. Gekeerd
Straf wacht nu
de droeve leem.

[p. 456]

1

Moet hij hier
de grond bewaken,

de vlucht van vogels,
leegstaand gras? Hij lost er

al zijn schreden in, dwaalt
geruisloos weg.

2

Tussen banen in de grond
zwaait een lemen vlag

Onverwacht weer boven:
de blinde ruimte,

het bladerdak. Verward
geeft hij zich over, keert

de afgeworpen pracht.

[p. 457]

1

Hij had nog knopen willen leggen,
aan elke tak een vis

Geen verschiet
dan opgespaarde gaten

Leem. Een schamelijk vergaren
Een afgestreken vis.

2

Ruim van leem en ijzer
Geen ander woord voor aarde

Hij daalt een richting af,
raakt er heel voorzichtig

van lijf en leden af.