De Gids. Jaargang 148

[p. 101]

Jacobus Bos
Verdwijningen

Arend ook wel adelaar genaamd:
vleugelen van muur tot muur.
Overtuigender ging het helling

af dan opwaarts - Meer stil

staand is de stilstand zelfs de
diepste slaper krijgt hier on

gelijk er grazen geen flamingos
van ijzerdraad en houtwol op
het water meer naar het noorden

trouwens ook niet - Feilloos

stapt hij uit de foto welke hij
juist van zich had laten maken.

[p. 102]

 

Een steen die rolt zo een

 

 

 

steen die zwerft en weer ver

 

schijnt - Waar ging hij heen

 

 

 

en van waar verdween de steen

 

om zich zo te laten vangen door

 

strand dat zoekt naar stenen

 

 

 

die zich zo willen vangen - En

 

oceaan en zeedieren noch fabu

 

 

 

leuze wolkenluchten voeren hem

 

mee op hun weg krakend van zout

 

weg van deze al verder vergaan

 

 

 

de vloer op zee: daar woont hij

 

 

 

daar wil hij wonen daar zou

 

hij kunnen willen wonen waar

 

niets zich maakt met mensen

 

 

 

handen en waar niets verdwijnt.

[p. 103]

 

Eén borst is nog geen landschap

 

zelfs niet aan zee zelfs niet

 

geschilderd - Omgekeerd terwijl

 

 

 

de schaduw van een touwladder

 

 

 

al voldoende zekerheid lijkt te

 

bieden verhult zulk wit linnen

 

blozend van oog en witter dan

 

 

 

de witste raven het dubbele en

 

geen wolk die te hulp schiet -

 

Altijd wil ik voorbij de vloed

 

 

 

lijn bekent de zee maar liever

 

kwam ik van land haar tegemoet

 

liever dan hemelsbreed in dit

 

 

 

schilderij te verdwijnen weer

 

 

 

hield ik haar voor altijd hier

 

met mijn borst tegen haar beide:

 

zo roerloos blijvend bewegend.

[p. 104]

 

Zo willen verdwijnen met de zon

 

oog in oog om het leegst zich

 

legende in zee hoe rood de dood

 

 

 

en zo wit nadien - Op drift na

 

 

 

dien wrak van geen schip naam

 

loze vondst van vreemde zeeën

 

 

 

van zand en rotsen naderhand -

 

Zo willen wedijveren met de zon

 

ondergang om ondergang rode zee

 

 

 

om rode zee: verklede steen of

 

zelfs geen verklede steen geen

 

 

 

struik van vlees en been welke

 

 

 

zich geen woord meer ontlokt en

 

die geen mens meer toebehoort.

 

Zo zich willen meten met de zon.