De Gids. Jaargang 146

[p. 278]

G.L.G.M. van den Eerenbeemt
Drie gedichten

Over de dood
kan men niet denken.
Dus dek die tafel.

Waarna weer woorden
werden gesproken.
Ten einde, ten einde -

Zulk een gloedvol
zwijgen der handen
in handeling gekleed
door handeling ontleed

te midden van dit ongerichte
drijven der overlevenden.

[p. 279]

 

Waar wit

 

eerst geen gewicht had

 

is het nu dik.

 

Alleen het zwart is wezenlijk

 

zwart gebleven, de zwavelrook,

 

de schoorstenenlover.

 

 

 

Een worm in mijn hoofd

 

blijft dit bloedig pogen

 

te pover voor het wijde water.

 

Mooi, die rivier en de naamloos

 

lege kano; in het licht/uit het licht

 

geven niets kado.

 

 

 

Ik duik maar in het water.

 

Geen afscheid van wat ik afschud,

 

Want wat later verglaast de zee zich

 

nevelzwart.

 

Een vleesgeworden watervlak.

 

Het spel begint -

 

 

 

Wakker slaat het klaphek

 

zich warm in de wind.

 

Het spel gaat als volgt -

 

niemand

 

lacht.

[p. 280]

 

Waar men vertrekt

 

met wortel en tak

 

schittert

 

van afwezigheid

 

 

 

tot de zeilen klapperen

 

kan ik mij herinneren

 

schitterde eens, fris

 

van de lever; een lever

 

 

 

van het lachen licht

 

lichtzinnig -

 

als die fraaie letterkunde.