De Gids. Jaargang 146

[p. 265]

Hans Berghuis
Twee gedichten

Rijmprent

Een jaar van één maand is al meer
dan hij verdraagt die uit de schacht
omhooggehaald werd door zijn weer
bekeerde putbroeders van de nacht:
Joseph uit Dothaan teruggekeerd.

Een maand van één week is een zee
(Dode Zee) van tijd voor wie de zin
verspild is van de mond die spreekt.
Verdronken walvis die nooit zinkt:
Jonas Profeet in Niniveh.

Een week van één dag is reeds veel
voor wie de schapen niet meer hoedt,
geen koren maalt, geen vee meer teelt,
geen honing eet, geen wijn meer proeft:
Baals Ezel trekt zijn eigen zeel.

Een dag van één uur duurt genoeg
voor wie zijn psalm als klager zingt.
Gal en edik spuwt hij laat of vroeg
weer uit gelijk hij walgend drinkt
in Rama, Jeremiahs kroeg.

[p. 266]

Spreuken

Zie, de vleugelzonen gaan vertrekken
uit Elath aan de golf van Aqaba waar
de lamme doffer uit het terebinten-dal
nablijft in het bos van dode stekken:
de jakhals lacht al om zijn val.

Zie, de jonge David neemt een steen
uit het water en treft de man van Gath
tussen zijn ogen. Het meisje Bath-Seba
hoedt haar vaders kudde en er is geen
dier haar liever dan bokje Uria. Ze zal
de Oude later leren kennen.

Zie, een kemel draaft door het oog
van de naald, geboren wonderdoener
en profeet. Maar schipper Noah, hoog
en droog, terug van de vloed, verroert
geen vin in zijn roes. Geen verzoener
tussen land en water dekt hem toe:
de wijn is troef, de ark taboe.

Zie, Susanna, baadster thuis en kuis,
wacht op haar lief, geurend geborgen
in haar huid. Komt hij nog deze morgen?
Bileam, ouderling, praalpens van de stad
Gods, was eerder op het verkeerde pad:
wijsheid keert in dwaasheid en verhuist
als schaamte naar het vrouwenbad.