De Gids. Jaargang 146

[p. 255]

Harry Mesterom
Drie gedichten

Bevroren wajang

Het beeld dat hier bevriest
heeft van geen winter weet.
Wat heet: waar zelfs de maan
een tropenhelm draagt.

Wie hier naar toe kwam om
de film waarin hij als kind nog
altijd speelt terug te draaien,
weet niet wat hij ziet: hitte

glijdt als een ondragelijke hoed
over zijn ogen, tot de rand gevuld
met Sumatranen, schimmen
tegen de verdrukking in.

Bloed dringt door het witte
doek, van zonsopgang tot - even
plotseling - zonsondergang; woede ook
omdat hij het niet stelpen, helpen kan.

En het Einde is nog niet in zicht
of het begint weer allemaal opnieuw
in één en dezelfde doodlopende voorstelling.
Maar dan wel zonder airconditioning!

[p. 256]

De Reizigerspalm

De vrouw in het wit met het kind
op de arm, kende zij
het geheim van de Reizigerspalm?

Hoe hij oprees achter haar rug
was ze zelfs al vergeten,
toen ik haar die foto liet zien.
Wist zij veel waarom hij zo heette!

- De holle bladvoeten waarin het regen-
water staan blijft als een frisse dronk
voor de vermoeide reiziger - Zeg nu zelf,
draagt er één boom sappiger vruchten?

Pauw onder de palmen! Waaier voor de zon!
Geen hand die er bij kan, maar toch.
Alleen hem zien brengt al koelte.

Mijn wimpers werden het hek
om de tropische tuin waarin ik
hem voor het laatst zag. Of hij zich-
zelf een staande ovatie bracht!

Zelfs als niets me meer wenkt
in de verte, staat hij er nog, en
hoef ik maar aan hem te denken

of ik verga van de dorst.

[p. 257]

Brastagi

Waar het witte paard staat,
uitgespaard,
alsof het niet bestaat,

enkel maar plaats heeft gemaakt
voor wat er in mij omgaat, nu ik
uit een droom van jaren ontwaak.

Of het dat zadel van bloemen
slechts draagt, omdat ik anders
mijn ogen niet zou geloven.

Waar ik vandaan kom,
is waar ik heenga
als ik mij gaan laat,

en aan de voet van de vulkaan
ademloos pas
op de plaats maak.