De Gids. Jaargang 146

[p. 43]

Elly de Waard
Twee gedichten

Aletschi

voor Th.B.

Niet waar de sneeuw zichzelf bevlekt, maar hoger,
Waar het kouder is, hoger dan waar het watert,

Het wennen aan de gletscher geboden is,
Een romp, een rug

Die in zijn sprong is afgemaakt,
Beestachtig en genadig -

Groots en bekrompen, onbeweeglijk
Is het landschap, waar de aarde fronst.

Ook koude stookt zijn vuren, rook
Stijgt op, hoger

Maakt de devotie groter,
Waartoe dan ook.

Loopt zij nog met mij mee, de Muze? Nee -
Zij zingt haar eigen deuntjes.

Hier is mijn plaats, rustende
Tussen toppen, tafelend met wolken

Als snelle bedienden om mij heen. Elk staat
In zich verzonken en gelijk, alleen,

[p. 44]

 

Verborgen evenzeer, te kijk

 

Voor iedereen en overal

 

 

 

Waar een kruis staat ligt er een begraven.

 

‘De dood is zeker, onbekend zijn uur.’

 

 

 

De kraaien, gevleugelde kiezels, elk een steen

 

Om iemand mee te raken,

 

 

 

Versnipperen het doodsbericht

 

Dat drijven blijft op wind als gescheurd laken.

 

 

 

Beneden aan de helling drommen groepjes mensen samen.

[p. 45]

 

Haar wimpers zijn de vleugels van

 

Nachtvlinders die zich,

 

Op haar gezicht gezeten,

 

Trillende openvouwen en weer dicht.

 

 

 

Als plassen op een straat glanst onder ze

 

Hun licht, gaten waarin het uitspansel

 

Werd toegelaten, met sterren

 

Die zich spiegelen in vergezicht.

 

 

 

Duizend en een nacht ligt

 

In dat duister opgeslagen

 

Van ogen, wachtend op het dagen

 

Met zijn verhelderen van geheimenis.

 

 

 

Nu worden heuvels zichtbaar, de geribde

 

Kleurige rondingen van iris,

 

Waarin het raadsel van wat een spier is

 

Aan de oppervlakte komt.

 

 

 

Elk denkbeeld van het heelal is

 

Simpeler dan de sfinxen

 

Van een nabije oogbal. Regenbogen

 

Spannen er zich over

 

 

 

Het zwarte gat van de pupil.

 

Leegte waarin het wezen

 

Is verborgen, dat zich alleen onthult

 

In het verwijden en vernauwen

 

 

 

Van zijn meest uiterlijke vorm, de kring.