De Gids. Jaargang 145

[p. 648]

Wim Neetens
Vier gedichten

Dit late metalen licht waaraan de zee
zijn grijze spiegels breekt
fotografeert je

voor een bleek hotel.
Je bent alleen
en je kunt niet geborgen zijn, niet meer

of minder onaantastbaar dan je eigen vel,
de branding
die je aanspoelt op de wereld, de wimpel

die de vlag verhult.
In je buik groeit het verlangen als een steen:
het is een zwangerschap die duurt en waar je nooit aan went.

Hoe kun je houden van de zomer die zijn linten
om je leden krult. De dagen vangen aan
zonder begin,

ze reiken elkaar vingertoppen, zoenen door de nacht,
scheepsvrachten meisjes voor een ander continent,
een vlieger van een blauw en kostbaar goed

die zijn blauw meet aan het bloeden
van de lucht. Zijn staart plaagt wind en vloedlijn
als een oppervlakkig lief.

Een klein bleek kind bemint, bemint.
Liefde -
breed en bewoonbaar als de rug van Amerika.

[p. 649]

Een vormelijk gevoel

 

‘When you give your heart to someone, you can't take it back. If they don't want it, it's just gone.’ (Sylvia Plath)

 

Je pakte me niets af maar liet iets half

 

voltooid. Ik weet niet wat het ergste is.

 

 

 

De naaktheid kan ik aan van het gemis, ik draag ze

 

koninklijk, mijn lichaam

 

 

 

heeft zich rond het epicentrum van de pijn

 

geplooid als stromend water rond een rots:

 

 

 

routine, een formeel gebaar.

 

Het is het suizen

 

 

 

in het binnenoor, de leegte

 

waar je mij mee straft.

 

 

 

In de kassen van mijn ogen voel ik de implosie zuigen,

 

ik ben een wandelend gevaar. Zodra

 

 

 

ik stil sta komt de klap.

 

Ik blijf dus in beweging, ietwat houterig

 

 

 

in het holle licht:

 

de zon

 

 

 

is blijven bonzen

 

als een uitgerukt hart.

‘Een vormelijk gevoel’: cfr. Emily Dickinson: ‘After great pain, a formal feeling comes.’

[p. 650]

Pistool

 

Ik had je niet herkend.

 

Ik had een ander verhaal voor ogen en

 

je dikke paarse kop had ik

 

 

 

nog niet herkend -

 

met je hoed in je hand en je knoet in je hand,

 

je stootse heupen en je gouden tand.

 

 

 

Het is je ernst, dit is je meesterwerk.

 

We komen beiden in de bijbel

 

en beiden in de krant. Onze schaduwen kijken toe

 

 

 

als fotografen, vaders.

 

Je streelt je loop met steelse halen en

 

Alarm!

 

 

 

je staal wordt rood.

 

Eén beweging en je bent van lood.

 

Het is een hoogtepunt als een ander -

 

 

 

het kwijl komt in je mond en het vel spant rond je benen.

 

Ik speel mijn rol voortreffelijk,

 

volmaakt

 

 

 

als een vrouw:

 

een kleine beroering op de stenen

 

en mijn hart gaat dood.

 

 

 

Je ruikt aan je vingers: maagdenwas.

 

De damp

 

prikt in je ogen. Er is

 

 

 

niets gebeurd.

 

Iemand

 

is schuldiger dan jij.

[p. 651]

Performance

 

Ik zal een Afrikaan zijn en mijn hart

 

begraven in het zand: dat had ik je beloofd.

 

Er is een kleine plechtigheid,

 

wat mensen van de pers zoals dat hoort -

 

 

 

zo heeft je zwijgen mij verdoofd

 

dat ik van hun tumult niet meer verneem

 

dan wat gefluister en geklik. Hoe zonnig

 

meldt mijn opgeluchte hoofd:

 

 

 

het gaat mij goed, ik schrijf en heb mij

 

met een vrouw verloofd, jaja

 

en ook de wereld draait nog rond, en na

 

elk slapen rijs ik naar de ochtend!

 

gips en grijs:

 

ik kom mijn hart begraven in je mond.