De Gids. Jaargang 144

[p. 458]

Jacobus Bos
Noble is what Noble does

Hier zijn ze geweest hier
waren ze dat is duidelijk.
Uit hun sporen valt veel

te lezen - Geen beweeg

redenen slechts richting
en tijd en
met hoevelen ze waren.

Men is wat men doet -

Zijn daden verward in
een naam, sluwe vuur

waterhandelaar die

zich gek houdt kraaien
en indianen misleidend.

[p. 459]

 

Dit sublieme landschap

 

 

 

vastgelegd mooier

 

dan de herinnering

 

 

 

laat staan de werkelijkheid

 

 

 

Ze begonnen achter te laten.

 

 

 

Afval dode dieren mensen

 

naderhand - Wie achter

 

bleef werd achtergelaten

 

 

 

tot op het bot vergeten.

 

 

 

Achteraf achtervolgde

 

 

 

men een dode -

 

Op zoek naar zijn vrouw

 

die al dood is

 

 

 

maar dat weet hij niet.

[p. 460]

 

Doden in bomen, resten

 

 

 

van schermutselingen in

 

derhaast begraven doden.

 

 

 

Aan de armen te zieltogen

 

gehangen - Wie, of wat?

 

 

 

Grappig te bemerken dat

 

 

 

men bezig is te sterven

 

de vinger op de wonde

 

het eigen bloed vergiet.

 

 

 

Hij weet het kraaien

 

wonen ook in open wonden

 

 

 

en ook sterven zij nooit

 

of zijn ooit alleen -

[p. 461]

 

Etend wat men tegenkomt

 

 

 

en minder nog te drinken.

 

Toornig heerschap menend

 

 

 

dat hij weet wat hij doet

 

op deze aarde -

 

Bloed aan de horizon.

 

 

 

Een koekoek slaat gehaast.

 

 

 

Hij bewondert zijn kraaien

 

 

 

hoe zij paarsgewijs de

 

wet handhaven - Deze

 

door de whisky aan

 

 

 

getaste heeft geen enkele

 

kans, natuurlijk.

[p. 462]

 

Onwelvoeglijke rots

 

welke hem de schedel breekt.

 

Het geluid slaat de

 

 

 

paarden op hol -

 

 

 

Men is nog immer wat

 

men doet, de stervende en

 

 

 

de zich geen raad wetende.

 

 

 

Zegt de stervende ik

 

red me wel.

 

 

 

Nadert een ruiter. Te paard?

 

 

 

Of geen ruiter?

 

Een vreemdeling, handlezend

 

Verdwijnt weer lost

 

 

 

weer op in zijn landschap.

[p. 463]

 

Het landschap

 

zit gehurkt onder de

 

almaar almaar

 

 

 

verdwijnende zon -

 

 

 

Nimmer aflatend over

 

weldigen wolken het.

 

 

 

Geen beter schilderij

 

zonder lijst dan

 

een lege muur

 

waarachter

 

 

 

hij zich worgt,

 

met eigen handen.