De Gids. Jaargang 144

[p. 437]

Gérard Leonard van den Eerenbeemt
Vijf gedichten

inzicht
zonder uitzicht.

in een heuvel, al
klimmend, zijn berg
erkennen.

van, lichter dan schaduw
naar de hermetische taaiheid
van koud haar

de zelfde kou, raspt
de kraaienkeel, hangt
lasso's langs de helling.

de aarde, daar sta ik op
wordt met de dag platter
maar de maat der dingen

blijft mestzwart
onbereikbaar.

[p. 438]

 

toen waren wij hier

 

daar staat het, toen bloeide

 

daar nog de kamperfoelie

 

 

 

foetsie!

 

 

 

nu komt de doodvinder

 

vlinderverslinder

 

zelf langs.

 

 

 

het kind zou wel

 

weg willen vliegen

 

in een gat verdwijnen

 

 

 

uit zijn geluid willen vallen.

 

 

 

altijd 's nachts harkt heilige

 

angst de paden van het park, dan

 

hurkt hij in zijn irris, rammelt

 

met zijn emmers

[p. 439]

 

vredige rust, te snijden

 

maar fris in de verf.

 

onvoorstelbaar.

 

 

 

wat of hier verborgen ligt?

 

molm, denk ik, pi'a vo'ta's

 

ijle adem.

 

 

 

nog iemand, die mijn pen

 

wil vasthouden,

 

mijn mes?

 

 

 

die kleine hand misschien

 

die mijn tralies streelt, er

 

geen melodieën aan ontlokt?

[p. 440]

 

wit is geen geur

 

op kristallen halmen

 

in wind gewonnen, is wit

 

gewapend.

 

 

 

wit is het ogenwit

 

wit is het doelwit

 

wit is de witte raaf

 

de onuitdoofbare sneeuw

 

wit is de oplettende neger niet

 

 

 

rose zijn de lachende gezichten

 

 

 

te controleren valt er niets.

 

er is sneeuw en er is het halve

 

woord, al roerende

 

gestold.

[p. 441]

 

hier maken de duinen

 

diepe buigingen van oor-

 

verdovend zand.

 

 

 

mooi dat ik de zee hoor,

 

‘waar een oceaan door een con-

 

tinent wordt overreden’.

 

 

 

mijn andere been, beent ook al weg

 

naar zijn binnenwereld. hoeveel

 

steviger zijn versvoeten

 

 

 

of een ondergaande zon.

 

een onderaardse gang?

 

en waar eindigt die, vroeg ik?

 

 

 

toen werd het stil en vloog

 

een duif weg.

 

maar ik bleef.