De Gids. Jaargang 144

[p. 384]

Margot H. de Hartog
Drie gedichten

Étude voor viool
(met gitaarbegeleiding van Wallace Stevens)

Varend op stilstaand water
in een kano op kussens gebed
speelt hij op zijn zijden viool
het lied der lijdende waarheid

Het kussende biddende water
speelt langs de zijden kano
kweelt een verleidelijk lied
gericht tot de zijden viool

In de gladde stilgaande kano
glijdt hij van klaarheid naar waarheid
naar leugen naar deugen en terug

Op de zijden kussen van het zijig lied
kweelt biddend en biedend de gladde viool

[p. 385]

Mijn broer en ik

 

Als kind deden wij stiekem

 

alles samen

 

jij bedacht het plan

 

ik voerde het uit

 

 

 

Toen de oorlog uitbrak

 

nam je een vliegtuig

 

weg wezen

 

en kwam als held terug

 

 

 

Daarna had je andere belangen

 

een vrouw - een kind

 

een huis van steen

 

in een ver land

 

 

 

Ik zie je nog maar zelden

 

ben me bewust van steelse blik

 

naar mijn besneeuwde hoofd

 

 

 

Moeilijk maal je vlees

 

op losse tanden

 

 

 

Ik voel je denken:

 

ze wordt oud

 

 

 

Stiekem sluipen we

 

elkaar weer nader

 

naar eenzelfde plan:

 

weg wezen

[p. 386]

De ruïne

 

Een uitgeholde weg leidt er

 

als een onttande giftslang heen

 

 

 

De fundamenten tonen traag

 

waar de vertrekken stonden

 

 

 

Een slaapzaal zonder krib

 

eetkamer zonder brood

 

 

 

De traptreden van vuursteen

 

tot zandkruim afgetrapt

 

 

 

Aan het einde van de lange gang

 

kookt de keuken op te lage pit

 

het aan de kaak gesteld verleden

 

 

 

En in te wijd wijds bad

 

- de dode ogen open -

 

drijven de ontbonden lijken

 

van lang verdronken dromen