De Gids. Jaargang 144

[p. 195]

Cita Golterman-Van Dijk
Vier gedichten

Wanneer de aanval inzet, niet meer af te remmen,
grijpen haar beide handen om het ledikant,
dat zij daarna zo wild-hartstochtelijk omklemmen,
dat strak haar huid om witte knokkels spant.

Zij weet ontzet, dat zij weer om zich heen zal grijpen,
de oude driften zijn veeltallig opgestaan,
maar nog verweert zij zich, haar vingers knijpen
als tangen en haar lichaam spant zich straffer aan.

Haar adem gaat gejaagd met horten en met stoten,
verwilderd dwalen nu haar ogen heen en weer,
maar nog regeert haar wil en is zij vast besloten
tot harde, onverzettelijke tegenweer.

Maar als de springvloed oorverdovend op komt zetten,
een hoge golf haar opneemt, neersmakt, overspoelt,
laat zij haar handen vrij en kan niet meer beletten,
dat zij verzinkt, daar waar de grond is losgewoeld.

De huizen, die ik op je heb gebouwd,
tonen niet één fundamentele fout.
Toch lopen brede scheuren door de muren,
kastdeuren hangen scheef in hun scharnieren,
van ramen, uit hun sponningen gezakt,
zijn barsten met gegomd papier beplakt.
De huizen, die ik op je heb gebouwd,
misten van jouwentwege onderhoud.

[p. 196]

De jacht

 

Van jongs af met antennes uitgerust,

 

die prompt op elke prikkel reageren,

 

brand ik van hartstocht, haat, van liefde, lust;

 

geen God, die deze driften af kan weren.

 

 

 

Geen hand, die nog bij tijds de vlammen blust,

 

noch een gebaar, dat rebellie kan keren,

 

geen lied, dat mijn ontwaakte hartstocht sust;

 

aan gloed van eigen vuur zal ik verteren.

 

 

 

Altijd gehavend door het leven gaan,

 

nooit buiten schot of onder dekking staan,

 

als een stuk wild gejaagd en opgedreven.

 

Een adempauze wordt mij niet gegeven,

 

vóór, in de rust van een seizoenloos dal,

 

ook deze jacht een einde nemen zal.

Krentenwegers, zo zijn wij geboren,
platte landers zijn wij plompverloren,
voor verkwisting een benepen angst,
een moraal van eerlijk duurt het langst
en als aangeprezen hoogste goed,
een godvruchtig leven - doodgebloed.