De Gids. Jaargang 143

[p. 480]

Wiel Kusters
Hoofden

Een mand met hoofden wiegde daar,
hoofden waarvandaan?

De schemering. Ik rilde van die hoofden.
De mand ging dalen, maar ik wachtte niet,

ik was niet gek, ik was al acht.
Een mand. Omlaag. Omhoog. En wiegend.

Wie had mijn hoofd erin gedaan?
Alsof ik iemand kuste!

Al sliep ik in een kamer zonder raam,
nooit zag ik hoofden zo

en geen. Ik kon me door mijn
handen heen verstaan:

‘Ik zie hoofden, hoofden
in een mand de grond in gaan.’