De Gids. Jaargang 143

[p. 177]

Elly de Waard
Twee gedichten

Zo ver ben je terwijl je naast me zit.
Je wijkt tot in jezelf, je bent er niet.
Je mond die toegang geeft tot je gezicht,
Ontkent in zwijgen zijn ontvankelijkheid -
Hoe diep geworteld ligt behoedzaamheid?

Verlangen spiest zich aan je lieflijkheid,
Zich wettend aan je zwichtende genegenheid -
O die verscholen bloeien zijn de beste,
Niet die zich koesteren aan de drukte van een weg,
Maar die de zeewind heimelijk over hun verborgen vruchten laten gaan.

[p. 178]

 

Mijn liefde hongert naar je en ik honger

 

Naar lyriek - o lief gezicht

 

 

 

Dat ook van binnenuit nog wordt verlicht

 

Door een verstand -

 

 

 

De zon die van het water in je ogen schijnt

 

Verjaagt de schaduw van mijn dag -

 

 

 

O voeling heb ik met een brand

 

Die groter is dan die waarin ik sta -

 

 

 

Bed mijn hart, niet in beklemming,

 

Maar in vlees, in ademhalen!

 

 

 

Zoals de roos, een zuigelingenhoofd in windsels

 

Zonder gezicht, richt ik mij

 

 

 

Naar het zuigen van je winters licht

 

Waarin de schaduwen van duiven zingen zonder dat het iets verlicht.

 

 

 

Alleen in rijkdom immers is het licht verstrooid,

 

Pas als het schraal wordt gaat het stralen.

 

 

 

Zonsondergang, bespatte borst, bebloede veren

 

Van het westen - de resten van de dag,

 

 

 

Bijeengeveegd tot een vulkaan,

 

Worden gesmoord in ijs.

 

 

 

Liefste, die mijn bestaan bekort

 

Door het kloppen van mijn hart zo te versnellen -

 

 

 

Laat mij de voedingskracht van de gedachte aan je maal

 

Niet zozeer overschatten dat ik hem met de hongerdood betaal -

 

 

 

Neem mij onder de hoede van de nacht van je verstand,

 

De daarin altijd waakzame gevoelsarmoede.