De Gids. Jaargang 142

[p. 654]

Edzard Diederik
Zes gedichten

ik slenter door 'n verwaarloosd
stadspark en bedenk hoe graag ik hier
met je af had willen spreken -
maar liever maak je kleurendia's
in arkadia en laat je
door de zon verwarmen

logies dat je zoiets prefereert

soms kom ik niet meer
uit m'n woorden
en maak wandelingen naar 't strand
telkens als ik daar aankom
ontdek ik:

hier iets weggeslagen
daar iets aangespoeld

ik heb 't is 'n erfstuk
'n echt houweel in huis
goed voor hoge bergen
mij inspireert al 'n lage heuvel soms
lome lijn die vloeit en oplost
nagloeiend op 't netvlies
dan begin ik na 'n glas of wat
te klimmen
halverwege echter struikel ik
en 't houweel ontvalt me

[p. 655]

1 nacht

 

van tijd tot tijd haalt mij in

 

dit waanbeeld:

 

zoiets als liefde uit

 

koele schaduw komend

 

 

 

jij neemt me bij de mouw

 

wijst me 'n vergeten woord

 

verscheurt 'n vonnis

 

stopt m'n schrijvende hand

 

 

 

deelt met mij 1 nacht

m'n woorden
alle overbodig er valt
niets toe te voegen
ook handelen lijkt steeds meer
uit den boze
mager laagje sneeuw
overal waar we samen liepen

bedolven onder manuskripten
moet ergens m'n tafel zijn

in zo'n doorzichtig stolpje
dat je moest schudden
waar zo'n jong hertje was verdwaald
tussen drie plastic sparren

begon 't
uit zichzelf te sneeuwen