De Gids. Jaargang 142

[p. 427]

F. García Lorca
Dood van Antonito el Camborio

Kreten van dood weerklonken
dicht bij de Guadalquivir.
Antieke kreten omcirklen
kreet van manlijk anjelier.
Hij sloeg boven in hun laarzen
beten van een everzwijn.
In 't gevecht maakte hij sprongen
zeepglad als van een dolfijn.
Hij drenkte in vijandlijk bloed
zijn halsdoek van karmozijn;
maar er was een viertal dolken
en hij moest verliezer zijn.
Als dan de gesternten drillen
speren in grijs waterrijk,
als in droom de jonge stieren
stormen in doek van violier,
klonken kreten van de dood
dicht bij de Guadalquivir.

[p. 428]

 

- Antonio Torres Heredia,

 

Camborio, 't haar hard en fier,

 

donkerbruin van groene maan

 

stem van manlijk anjelier:

 

Wie benam jou dan het leven

 

dicht bij de Guadalquivir?

 

- Mijn vier neven, Heredia's,

 

komend van Benamejí.

 

Wat zij andren niet misgunden,

 

misgunden zij wel aan mij.

 

Schoenen met kleur van korinten,

 

medaljons ivorenfijn,

 

en mijn huid, de zacht geknede

 

met olijven en jasmijn.

 

- Ach, Antoñito Camborio,

 

waardig wel een keizerin!

 

Denk nu aan de Heil'ge Maagd

 

want je treedt het doodsrijk in.

 

- Ach, Federico García,

 

roep om de Guardia civil!

 

Want mijn lendnen zijn gebroken

 

als geknakte maïshalm viel.

 

 

 

Drie golven bloed sloegen uit

 

en hij stierf, 't gelaat terzij.

 

Levende munt zoals nimmer

 

er meer in omloop zal zijn.

 

Een weldoende engel legt

 

op een kussen 't fijn profiel,

 

Andren van het schaamrood moe

 

ontstaken een olielicht.

 

 

 

(vertaling A.L. Constandse)