De Gids. Jaargang 142

[p. 227]

H.H. ter Balkt
Drie gedichten

Een droge riviermonding
die scheepswrakken uitblaast.
Op de hals, inwoners liegend
'n vissersdorp vol gebroken ruiten,
de zee en het bos ondergestoven
met zout.
Klepperend vlechtwerk van takken,
met blauwe leem bepleisterd;
rode ketel koud boven de as.
Van hals tot voet dichtgeweven
netten van leugens;
loodrecht vallende stenenregens;
alle stookplaatsen dovende regens.

Stations zijn dromen
als in bossen vijvers.
De reiziger is zijn reis
als de maaier zijn zeis.

O stations, louche bronnen
en zangen, waterlelies
zijn jullie lampen,
roest is jullie rijm.

Als pijlen vliegen
de bestemmingen; treinen
storten zich in hun reis
als blinde lemmingen.

[p. 228]

De aardappelsorteermachine

 

Ik woonde toen in een land

 

waar de aardappelsorteermachine kwam.

 

 

 

Van hout gezouten met veel regens gemaakt,

 

werkte hij als een monotoon brein.

 

 

 

Hij sorteerde naar drie groottes

 

als een krolse boerenkomputer.

 

 

 

't Regende altijd als hij kwam

 

of hij voortbewogen werd door die regen.

 

 

 

Iets duisters dreef hem,

 

iets verflauwds; als het matriarchaat.

 

 

 

In de kasten stond oud Jozo-zout

 

en in 't bos leunden bijlen.

 

 

 

Ook het varken kwam naar hem kijken:

 

met een groen oog over zijn hek.

 

 

 

Hij was heel slim die houten machine,

 

achter zijn lijfwacht van jutezakken!

 

 

 

De kleinste aardappels vielen

 

meteen door zijn bovenste mazen.

 

 

 

Drie vlakken had hij, van hout

 

en draad, die schuins dansten, een beetje obskuur.

[p. 229]

 

De allerkleinste aardappels stortten

 

als dikke regendruppels omlaag;

 

 

 

de grotere verzeilden op 't middelste

 

valluik en de dikste rolden trots bovenop.

 

 

 

Je zag het aan en kon het niet bevatten;

 

hij was ook altijd blauwgeschilderd,

 

 

 

en kwam misschien wel uit China; van ver

 

uit de platte wagens van de horizonnen,

 

uit de fretachtige verte en het duister.

 

 

 

Het regende altijd als hij kwam.

 

Het was een koninklijke machine.

 

 

 

Want ook de regen viel dan plechtiger,

 

of hij viel aan een koninklijk hof.

 

 

 

Ik betreur hem niet, de aardappelregenmachine.

 

Ik denk soms aan hem.

 

 

 

Hij was de gedeuktste onder de reizigers.

 

Parcival; bespot door 't elegant etgras.

 

 

 

Maar de wolken hadden een zwak voor hem

 

en de regen haalde hem in als een hoeder.