De Gids. Jaargang 142

[p. 189]

Eddy van Vliet
Vijf gedichten

Met een gebroken letter en het begin
van een cijfer op de achtergrond,
rustig en voldaan me te hebben gegeven
wat ik van je verwachtte:
een slok water

En zeggen dat je ooms en neven
met hun lange nekken, opgezette buiken en ronde snuiten
mij soms zo dronken hebben gemaakt
dat ik hen niet of dubbel bekeek
en onherroepelijk kwetste

Maar wat weet een zelfvoldaan waterglas
over zijn familie die enkel rijpt
aan gulzige lippen, geverfd en luidruchtig.

Aan jou is het niet besteed dit korte morsige leven
heerlijk en beneveld,
jij geniet van de verveling in een keuken
en op een zeldzaam feest
van het porselein en het opgepoetste zilver.

[p. 190]

Jeneverglas

voor remco c.

Het is jouw schuld. In het begin van de avond
was de stad zo rustig, ja zelfs vriendelijk,
leken onbekende landen hun vlaggen
in vele ramen te hebben uitgehangen

En wie goed luisterde kon het zuchten horen
dat liefde tot inzet heeft,
Mei liep naar de zomer toe
en wij, d.w.z. jij, mijn vriend en ik
liepen mee, van kroeg tot kroeg.

Naarmate echter onze lach aan inhoud verloor
en won aan klank, eiste je de droefheid voor je op
als een gevangene zijn avondmaal
en zette onze handen als vuisten tegenover elkaar.

[p. 191]

Een glas op Portobello Road

 

Wie liet je toe mij te verleiden?

 

zo vroeg in de morgen op Portobello Road

 

met je helder gelaat gericht naar een hemel,

 

van wolken geen weet,

 

 

 

Geen handbreed van je silhouet vol onsterfelijkheid

 

en wilde wingerd die op het tegendeel wees,

 

Genietend van de geur van gepofte kastanjes

 

en het vallend groen van een komkommer,

 

 

 

Geen handbreed van je verwijderd

 

vol van zenuwachtige plannen

 

over je toekomst op mijn tafel

 

en een reis gevuld met gevaarlijke koffers.

 

 

 

Wie anders dan de liefde,

 

waarover de straatzanger de juiste liederen zong,

 

verbood mij de afstand af te leggen

 

tussen afscheid en bezit?

[p. 192]

Het glas van Hans Lodeizen

 

Niemand kent je,

 

in geen enkele biografie kom je voor

 

maar ik weet dat je er was

 

in het heldere licht van juli

 

dat enkel leven verdraagt, ook wanneer de nacht valt

 

na nog even de bergen te hebben gekleurd.

 

 

 

Ik wed dat je als laatste zijn kamer verliet

 

en niemand heeft je gevraagd

 

over wederkerig verdriet

 

of reizen na de gedane taak.

 

 

 

Je hield geen verwachting meer in

 

je was slechts een noodzaak.

 

 

 

Neen, in geen enkele biografie kom je voor

 

maar tussen de regels van zijn laatste gedicht

 

voel je de schemering kruipen langs je gladde wand.

Zonder voorkeur voor een bepaalde drank
steeds nederiger dan het verdriet
dat je voorafgaat en begeleidt lang nadat
de kus de handdruk heeft vergezeld
de traan de verbeten glimlach,
sterkte toewensend aan hem of haar die weggaat.

Hoogdagen moeten geweest zijn
de ochtenden van de soldaten
die voor het front het huis verlieten,
de Italiaanse emigranten op een overvolle kade

En de zovelen die anoniem
zichzelf ten afscheid dronken
in een hotelkamer, een metrogang of een cel.