De Gids. Jaargang 142

[p. 173]

Ben Cami
Drie gedichten

Deze tortelduiven gekomen
Uit den vreemde
Zijn nu van ons.
Zoals geïmmigreerden
Bescheiden blijven
Koeren ze onopvallend.

Af en toe stijgen ze fel klapperend hoog op
En skiën dan tot net boven
De boomkruinen
Omlaag.
Een sierlijk gebaar dat
Niemand stoort.

De boer van op zijn tractor
Kijkt me boosaardig in de rug.
Hij wil me weg uit zijn gebied.
In de lente
Schiet hij eksternesten
Uit zijn populieren.

Ik groet hem vriendelijk
Hij wuift hartelijk terug.

[p. 174]

Winter

 

De rozestruiken zijn gesnoeid,

 

Hun stompjes gespreid in verbazing.

 

De winter met zijn witte blik

 

Beschouwt ze met afgrijzen.

 

 

 

Onder de ceder zit de zwarte merel

 

Dik in zijn rechtgezette veren

 

Te sterven.

 

 

 

Wie vindt hem het eerst,

 

De kat, of de winter?

[p. 175]

 

Langdurig, pijnlijk sterven.

 

Het is me wat.

 

 

 

Zij die plichtbewust

 

Insectjes verdelgden,

 

Ontzeggen ons nu

 

De genadige middelen.

 

 

 

En daarbij liggen denken.

 

Vroeger trokken we de horizon achterna.

 

Nu tollen ze rond de aarde.

 

 

 

Uiteindelijk

 

In supreme zinloosheid

 

Zullen ze van in den hoge

 

Mijn dood fotograferen.