De Gids. Jaargang 142

[p. 28]

Margriet Poort
Zeven gedichten

Rekken de woorden mijn mooie mond niet
tot ver uit het lichaam wendbaar
en bloeiziek -

Slaap drijft als een vlies tussen uw vingers.
Langs uw wortels blijft u koud en meegaand.

U bent al zo dikwijls betrapt in de leegte
de buik tevreden ademend...

*

Ik formuleer geen andere eis
dan deze: bewijs
dat ik u niet gijzel, u niet met uw leven bedreig.
Kijk: ik ben ongewapend.

O, als ook mijn Dood u zou begeren
u zoudt secondenlang uzelf klaar
spelen - horend dit splitsen en paren
van klanken,
de schokkende stilte,
het heen en weer van uw klok.

[p. 29]

Sirene

 

Terwijl de tijd langs mijn lichaam deint

 

hoor ik mijn vreugde wegkringen -

 

 

 

Als een leeg huis

 

huilt u

 

vervuld van uw eigen lot

 

als een stad, slapend.

 

 

 

Ik bied u een tuiltje rozen

 

een klein boeket mikrofoons

 

voor een vaas.

*

Dit boek is niet buiten
te lezen.
Dit boek wil
in bed gelegd worden met dekens
over: dit boek is koortsig het wil
geruststellende dingen: uw warmte
uw lampen, uw schoot.
Straks zullen de rouwenden het eerbiedig
wegdragen - hoe meer het jankt
van uw dood.

[p. 30]

Meisjes, geheimen.

Ik gaf een beetje vloeiend warmte
aan het water.
Mijn gezicht waakzaam, boven het vlak,
opdat mijn zusje met mij
kon ontkomen.

Nu ken ik haar kouwelijkheid
als de mijne:
de nacht met zijn net van geheimen
hij vangt geen vrouwen
apart.

*

Niet onder de handen van één man
beweeg ik.

Wie zou de beweger zijn, als de vele
vrouwen zich dom en terecht hielden,
waar in de verte gekromd en hen naderde:
knecht van de ruimte rondom.

[p. 31]

(aan mijn zusters)

 

Ook ik ben nooit sterker geweest

 

dan behaaglijk,

 

staande.

 

Met nog een koude kern macht in mij.

 

 

 

Ik denk de dingen niet na, niet de bomen, de groente

 

het water, de windigheid.

 

Ik werp mijn naam als een steen,

 

waar die zal vallen.