De Gids. Jaargang 141

[p. 403]

Jaap Oostermann
Vier gedichten

Lachende gezichten
achter zuring verscholen
- in een voorjaar natuurlijk -
en de honing alweer lekker zoet:
motieven zijn er om te herhalen.

Zoals er woorden zijn
die aan een zekere dood voorafgaan,
bijv.: nog even voordat hier
de bloemen zijn verwelkt.

Een picknick tussen bouwsels
van deze tijd,
zand is soms ook smakelijk
zoals veel grappen er zijn
om te huilen,
de gevallen boterham
wellicht een knersende voorbode is.

Maar gelukkig
groeit het madeliefje nog,
d.w.z.: ik voed mij herhaaldelijk
met home-made love
uit mijn dagelijkse knapzak.

[p. 404]

En natuurlijk de liefde

 

Ik had vandaag mijn nagels

 

moeten reinigen zie ik,

 

daarom -

 

een hand blijft

 

in zijn overweging steken.

 

 

 

Toch laat

 

de tuin van gisteren

 

een fijne geur na

 

maar verwaait uiteindelijk

 

als stof

 

uit mijn hand.

 

 

 

Daarom -

 

nagelbijtend

 

valt te bedenken:

 

liefde is zoiets als

 

berg je

 

of ik eet je,

 

kindje.

[p. 405]

Fotomorfose

 

Eigenlijk is wijs zijn

 

hier: goed eigenwijs,

 

een moment van vermoeid stilzitten

 

om zoveel overbodigheid.

 

 

 

Sluit de deur:

 

namen - die mensen zijn -

 

waaien van de tafel,

 

bloed kruipt waar het gaan kan

 

in mijn planten.

 

Hun prachtig groen

 

in dit licht:

 

zittend op mijn stek

 

gebruik ik eerste tekenen

 

voor later.

 

 

 

Niets dan groei

 

tijdens het eenvoudig stilzitten.

 

De leuning met lippen beroerd:

 

bitter is de smaak

 

van de op komst zijnde

 

transmutatie.

[p. 406]

Geen hart

 

Breekt wetten, breekt beloftes,

 

breekt harten - hartedief;

 

niets dan harten steel en vermorzel je.

 

 

 

Mijn hart is maar als een vuist

 

zo groot hoor, dus in je binnenzak

 

- grol ik - mee te nemen.

 

 

 

Ben niet toegenegen,

 

ben alleen maar toegeknepen ogen

 

m.a.w.: wantrouwend

 

ben ik een beetje geworden.

 

 

 

Met een mouw veeg ik

 

boze blikken en kwade woorden weg,

 

mijn ogen schoon, mijn ogen droog.

 

 

 

In de andere mouw

 

huist mijn tweede pols en pompt bloed

 

door de slagader:

 

een touw met mijn hart eraan.

 

Ik pas op niets te breken:

 

geen wet, geen belofte.