De Gids. Jaargang 141

[p. 17]

Eddy van Vliet
Vier gedichten

Zij staan en denken niet
zij staan en spreken niet
zij staan en bidden

Onwetend over nomaden
de tijd metend aan de oogst
en het dagelijks brood
Onder hun schoeisel
de platte omlijste aarde

Beweging is de kruiwagen
en snelheid de opeenvolging van zijn spaken

Buiten hun kleren heerst stilte
in hun mond is het woord aan god.

[p. 18]

Le bal du Moulin de la Galette - 1876

 

Een fractie van een kus

 

Renoir

 

geen lichtpunt maar een meisje.

 

Hebben jij en ik

 

haar even vluchtig als het leven aangekeken

 

getracht haar parfum te raden

 

en de smaak van haar afgewende lippen?

 

 

 

Jij lieverd

 

op het bal du Moulin de la Galette

 

waar lig je begraven?

 

Je minnaar van één nacht of voor het leven

 

zag hij nog de taxis naar de Marne stevenen?

 

 

 

Honderd jaren zijn vlugger voorbij

 

dan de penseeltrek die je een hoedje gaf

 

 

 

Hooguit nog vijftig jaar kan ik naar je kijken

 

op de kalender in mijn keuken,

 

maar eens het jaar voorbij

 

je weet hoe het gaat

 

de vuilemmer in

 

en de kus van Gustave Klimt in je plaats.

Geen portret
maar een harmonie in grijs en groen
zoals ook de Old Battersea Bridge
geen brug maar een nocturne in blauw en goud heet.

Opgegroeid in de nabijheid van regen
en thee.
In het kleed
elke plooi gelegd en geschikt met een hand
die geen wellust kent
maar vochtig wordt bij het strelen van fluweel.

Je foto weegt twee gram
je lichaam
zo de grond het niet volledig heeft verteerd
niet veel meer.

[p. 19]

Stockholm

 

Je ruikt naar Amsterdam, maar je bent het niet.

 

Je bril heeft het allemaal te groot gezien,

 

zo marmeren trappen en bladgoud

 

op geschiedenis wijzen

 

en geschiedenis zelfgenoegzaamheid is.

 

 

 

Converserend over staal en steenkool

 

danste je twee wereldoorlogen lang

 

in de Royal Winter Garden van het Grand Hotel,

 

een beremuts vol glimlachen

 

naar de Svenska Handelsbanken.

 

 

 

Een schip gezonken in het zicht van de roem

 

strekt je nu tot eer en niet minder

 

in een van je zeldzame bars een dronken acteur

 

die kotsend van je kronen

 

de hand aan zichzelf wilde slaan.

 

 

 

Waarom moest ik uitgerekend in jouw straten

 

lezen hoe Robert Lowell,

 

komende van Kennedy Airport,

 

zijn laatste taxi nam?