De Gids. Jaargang 140

[p. 580]

Willem M. Roggeman
Vier gedichten

Sommigen kunnen het niet meer hebben.
Sommigen schilderen een spiegel op de muur
met het gelaat van een vrouw erin vervat.
Sommigen luisteren naar een bandje
met de stem van een vrouw
die nauwelijks verstaanbaar fluistert.
Sommigen voeden hun verbeelding
met herinneringen aan avonturen
die ze nooit hebben beleefd.
Sommigen zien in de plooien
van de dekens op het bed
de vorm van een slapende vrouw.
Sommigen vallen in slaap
met een hand in de hand van de nacht.
Sommigen fluisteren ik hou van je
en luisteren naar het antwoord van de kachel.
Sommigen kunnen het niet eens worden met zichzelf.
Sommigen kennen de nauwkeurige persoonsbeschrijving
van haar die ze nooit hebben gekend.
Sommigen wijzen de plaats aan
waar schoonheid uit alcohol ontstond.
Sommigen zitten bewegingloos in een kamer
en reizen in duizelingwekkende snelheid
door het land dat begint achter de spiegel.
Sommigen vrezen de zonsopgang.
Sommigen antwoorden op vragen
die niemand hen ooit stelt
bij gebrek aan belangstelling.
Sommigen zien in het behangpapier
hoe een leven voorbijgaat.
Sommigen kunnen niet eens met zichzelf praten.
Sommigen beseffen niet dat gisteren nooit begonnen is,
Sommigen zinken als een steen in de tijd.
Sommigen voelen hun bloed stilstaan.
Niemand is alleen in zijn eenzaamheid.

[p. 581]

Ondertussen gebeurt er altijd wat

 

Wanneer ik iets zeg

 

wordt het altijd wat anders

 

dan wat ik bedoelde.

 

De woorden, ja

 

zij liggen voor de hand,

 

maar zij komen zo moeilijk

 

over, zo moeilijk over de lippen.

 

Ik hoef haar handen

 

niet vast te houden

 

om te weten dat regen

 

tederheid is die valt

 

op bedauwd gras of mos

 

of iets anders nog

 

dat even zacht kan zijn,

 

bij voorbeeld haar wang.

 

En als ik dit probeer te zeggen

 

weer met andere woorden natuurlijk,

 

dan kijkt ze me aan

 

welwillend als een vreemdeling.

 

Zij is mijn steeds terugkerende droom

 

iets dat bijna het gevoel is

 

dat men krijgt

 

bij het instorten van het huis

 

nadat men de deur achter zich heeft dichtgetrokken.

[p. 582]

Net als toen

 

Geluk is een gevoel

 

dat je alleen uit dromen kent.

 

De wereld wordt dan weer van aarde.

 

De mensen lijken dan zo vriendelijk

 

alsof het dieren waren.

 

Je weet het, zij stond vrijblijvend

 

tegenover jou, leeg

 

van elke indruk, jarenlang.

 

Zo ontwaakte je telkens

 

als iemand anders

 

dan wie je in je droom was geweest.

 

Want verdriet is nooit nieuw,

 

het komt altijd om de hoek kijken

 

als een oude langverwachte bekende,

 

maar toch op de ogenblikken

 

dat je er het minst tegen bestand bent,

 

b.v. als ze voorgoed van je weggaat

 

en vaarwel komt zeggen

 

met vreemde vochtige lippen.

[p. 583]

Gedicht om op een wolk te schrijven

 

Tussen hete sneeuw en smeltende stenen,

 

tussen brandend ijs en wazige wolken

 

leidt hij een buitenaards bestaan.

 

Hangend aan het valscherm van zijn woorden

 

daalt hij in de valkuil van de tijd.

 

 

 

Hij loopt te zingen tussen de vreemde planten

 

van een onbekende planeet.

 

En wanneer het licht zich in beweging zet

 

loopt hij vol met ongekende gevoelens.

 

 

 

Al lang geleden is hij begonnen

 

met het uitwissen van onze herinneringen.

 

 

 

Een denkend mens, zegt hij,

 

kan nooit meer zijn

 

dan een beetje elektriciteit.

 

De kosmos is mijn spiegelbeeld,

 

het niets is mijn zelfportret.

 

 

 

Door het raam ziet hij

 

met verglaasde ogen

 

hoe aarzelend een landschap ontstaat

 

met gras en bomen en wat koele klei.

 

Dit behoeft verder geen betoog:

 

elke oogopslag veroorzaakt gezichtsbedrog.