De Gids. Jaargang 140

[p. 463]

Hans Andreus
Laatste gedichten

Ooit wierp een duurzamer zon mijn schaduw
en deelde ik de dagen van traagheid en toeval
met al wie kon lachen om een angst per minuut,
per sekonde geklokt, en nòg niet bezworen.

Nu fiets ik door vochtige Veluwse bossen,
tien maanden van het jaar uitgestorven
op het hameren van een specht of het jankend
snerpen van een motorzaag na.

Eén ding is onveranderd gebleven:
dat ik het woord liefheb, het steeds weer verbluffend
wondertje van letters die betekenis krijgen,
en waarvan ik denk dat het eenmaal me meevoert

naar een vrede door geen herinnering vervalst -
de herinnering: dat troebel filmend oog
van in een bijgeschminkt landschap een
rondhobbelende tijdmachine.

[p. 464]

Weerbarstige demiurg

 

Enkel static wat ik hoor.

 

Ruis, geknetter, gekerm.

 

Huilende robots. Dodenzwerm.

 

 

 

Iedere golflengte geprobeerd.

 

Altijd zit ik verkeerd.

 

 

 

Ik kan je niet uit

 

de ruimte halen,

 

kan je niet opsporen.

 

 

 

Je komt niet door.

Vuil schuim van dromen
aan de rand van de slaap.
Aangespoeld op een kust
zonder één punt van herkenning.
'n Woestijn van een dag. Een giftige
zon wet haar angel.

[p. 465]

Zeg ik dit

 

Zeg ik dit,

 

wordt ook dat waar.

 

 

 

Zeg ik wit,

 

ligt zwart op de loer.

 

 

 

Mooi

 

is een vaste levenshouding,

 

 

 

maar is het ook geen tot treurigheid

 

stemmende metgezel,

 

 

 

het gelijk dat men weet

 

aan zijn zijde?

[p. 466]

Afdeling Lichte Poëzie: Dies Irae

 

Toen de produktie

 

van volmaakt kubusvormige dagen

 

haar hoogtepunt had bereikt

 

 

 

en kwartshorloges

 

tot op nul sekonden

 

per oneindigheid nauwkeurig waren

 

 

 

en vrouwen zakrekenmachientjes baarden

 

en richtingborden het recht verkregen

 

zich het koninklijk geboomte

 

van de weg te mogen noemen,

 

 

 

toen zette de trompet

 

het Dies Irae in

 

en iedereen zag omhoog en sprak:

 

‘Godzijdank.’

De volière die (driehoog)
een kamermuur besloeg.
Het Turkse waterpijpentoestel.
Twee dichters, maar de dialoog
nauwelijks literair te noemen;
tussen ons achteloos ja en nee
het milde van drank; de balalaika.
Dan toch een paar sleutelwoorden
en plotseling danst zijn denken koord,
Blondin over de Niagara.
Buiten een duister en doodstil Den Haag.
Ik moet de laatste trein nog halen.
Ik reis van toen door naar vandaag:
de te jonge foto op het journaal,
waarbij zijn dood wordt voorgelezen,
een smal voldongen feit. Maar ik denk:
het werkelijk nieuws heeft híj geschreven.

[p. 467]

Winters 2

 

De akkers goor van verregende

 

en weer opgevroren sneeuw.

 

Vrek, zeg ik tegen het daglicht.

 

 

 

Een man die ik eens kende,

 

een dichter van milde verzen,

 

dacht het meest aan de dood in de zomer:

 

 

 

dat bolle groen, dat gekwetter,

 

dat opgeklommen licht;

 

't besef dat het niet lang kon duren.

 

 

 

Mij neemt het, als meer gebruikelijk,

 

nu waar: letter na letter

 

teken ik weigerachtige woorden,

 

 

 

en lees ik uit mijn liefste boeken

 

de oude bezweringen op,

 

is er niet één die werkt.