De Gids. Jaargang 139

[p. 471]

Wijnand Steemers
Zes gedichten

Wie telt zijn tranen
Als hij huilt?
Wie is ooit van blijdschap
Gestikt?
Wie heeft eens,
In plaats van te lijden,
Een muur gewit?

Wie noemt lomen geen lammen
En tammen geen gnomen?

Wie verlegen is vindt
Wel een veter die niet
Netjes is gestrikt,
En je haar
Houdt je hersens bij elkaar,
Maar,

Wie gaat,
Nadat dit is gelukt,
Er toch onder gebukt?
Wie leegt de echoputten
Als zijn lieveling zwijgt?
Wie schroeft, als de
Inspiratie hem wordt onthouden,
De pen weer in zijn houder?

[p. 472]

Het vissertje

 

Als ik wat mummel in een kreek nemen

 

Zij de metro. Ik moet mijzelf ophemelen

 

Aan het haakje wanneer zij, ach edele

 

Dobber, mijn akte af willen nemen.

 

 

 

Tunnels vliegen langs hun ruitjes, ze

 

(De naasten) proberen me te bedwelmen

 

Met tova, kindermeel en leuke uitjes, de

 

Hoofden waarop de geboren helmen

 

 

 

Bloeien, en die enge ogen die het ruime

 

Sop altijd, altijd kiezen om dan later

 

De golven weer af te schuimen.

 

Mij laten vissen naar complimenten in verboden water.

Wantjes met een koordje aan haar mouw,
Dan heeft ze eigenlijk twee handen vrij
Om de vuurbol aan te pakken van die vrouw,
Die zet haar kolenschoppen liever in haar zij.

Zij rent naar huis, maar het ijs kraakte
(Ik bedoel dat het publiek zijn hart vasthoudt),
Dus valt ze languit op de tegels, raakt de
Sinaasappel kwijt, die was toch van goud?

Het meisje staart, de hand tegen het hoofddoekje
Van mama, de sinaasappel na, geen spat oranje
Is nog te bekennen. Muisstil tussen mijn fotohoekjes
Steunt zij: ‘Er zijn nooit sinaasappels meer in Spanje’.

[p. 473]

Jaloezie

 

Daarna betreed ik door het deurgat

 

Het nachtelijk hart. Thuis op huis

 

Aan. Ik neem de prak van het fornuis.

 

Aangebrand. Als zijn arm die haar nu omvat.

Een bouquet strijkers verbeeldt de milde regen.
De alt zwelt op, hoe zwaar zal zij straks wegen?
Om op verhaal te komen duikt met een plons
Een zwemmer in de zee onder ieder van ons.

Het meisje met paardestaart zit te peinzen
Of zij de valse violist een streng haar zal lenen,
Wanneer de concertzaal misselijk gaat deinen,
Want die zwemmer trekt de alt snel aan haar benen.

Minutenlang had die zijn adem ingehouden,
Niemand in de zaal wie haar stem zo penetreerde.
De alt, eenmaal erdoor, werd goed van zouten.
In ons onderbewuste houden zij de Musica in ere.

[p. 474]

Madonna

 

Haar lippen zijn getekend als de vaarn

 

Die 's nachts de grond eronder toevertrouwt

 

Aan de uitverkorene die met de zaklantaarn

 

In de tent haar mond nogmaals aanschouwt.

 

 

 

De slaapzak is opgetrokken tot aan haar kin,

 

Waaronder haar hart niet voor niets beeft.

 

Een dunne dons deint op haar bovenlip en in

 

Het haar ligt dauw die haar goedkope parels geeft.

 

 

 

De haringen, ingehamerd bij haar voeteneind,

 

Zijn krom door het gewoel van haar voetjes.

 

In een pukkel zitten de melkrepen met koetjes,

 

Waarvan geen stukje in die mond beklijft.