De Gids. Jaargang 139

[p. 179]

Jan van Harten
De stilte

Het holle brons sloeg fel uit
bij donkere sparren blootgesteld
aan guur weer en bleke wind.
En er verhieven zich vleugelen

en vlammen knetterden in koud vuur
langs de gevelmuur omhoog. Geweld
van gelast koper op gestort beton,
zwak, teveel, deze niet te beteugelen

zware symboliek. Baksteen is hard,
sintels zijn er in paars en in zwart.
Ze glinsteren in het stille van de zon.
Deze laatste muur. Ergens begon muziek.

[p. 180]

Buiten

 

Achter de muur stonden de sparren donker

 

onder neerslaande rook. Het stonk er

 

naar hars, uitlaatgas en de uitgeslagen

 

vleugelen. De geparkeerde lege lijkwagen.

 

 

 

As zou later kunnen worden bijgezet

 

in een urn met naam op marmerplaat.

 

Of in een ijzeren pot doodgewoon met

 

ingeslagen naam. Die asbus staat

 

 

 

tussen andere exemplaren jaren te staan.

 

Tot ze ten slotte alles verstrooien gaan.

 

Je as kwam op aarde, niet in een bus terecht,

 

je hebt er nooit iets over gezegd.

Bij kremeren is er geen open groeve;
wel dezelfde mensen: dode, gewone,
aardige, kletsende, stille, dromende,
akterende en een enkele droeve.

Het regent vandaag. Het stille fluisteren:
iepen en populieren hoor ik over de marmeren akker.

Over de grote plastic lelies, die ontluiken.
Nooit verder dan ontluiken kunnen komen.