De Gids. Jaargang 139

[p. 175]

Margriet Poort
Gedichten

Warmvingerige vrouwenhand
streelt langs mijn borst.
Mijn tepel zwelt en vult haar mond met zoet
wit melklicht: ik ben man
haar manna, mamma,
ik loop zwanger van geslachten
vuisten ballen in mijn schoot.

De roze lippen van Mae West: haar stoffige
bezeten wijsheid, lauw rustbed voor de poëet.
Geeuwend sperde zich haar mond,
slokdarmen kermden Ah nu kraamt zij poezie
uit gebaard vlees. Voor mij die rood rijdt
op haar knie lacht zij zich leeg, veegt zich het gat:
Wij zijn die vrijen, wij die vrouwen zijn,
misdrachtig - barend: kunst!

[p. 176]

Mijn god bespeelt zich met vingers

 

Ik raak mijzelf nergens.

 

Mijn god vleest mijn benen,

 

tunnelt zijn leegte door mij ach

 

mijn billen schurken vergeefs in een hand.

 

 

 

*

 

 

 

Mijn god bespeelt zich met vingers.

 

 

 

ook kwijlt mijn mond zich vol lange

 

tanden,

 

blaffen mijn natte oksels,

 

grijnst zich haar om mijn kuise lip.

 

 

 

Hij zwelt in mijn mond als in een stervende

 

angst: een mondvol vlees en verstikking.

 

 

 

Maar kijk, ik melk mijn borsten toch willig

 

mijn god,

 

en nog onverzadigd!

[p. 177]

 

Honden ruiken mijn schaamte:

 

vierbenig wandelt zij beeldig en staat.

 

 

 

Ik sloeg mijn trots kapot op een kind

 

toen ik al veertien was.

 

 

 

Zie nu mijn meester.

 

Hij dekt mij,

 

met woorden bekent hij mij -

 

 

 

Wat is de trots van een beest

 

dan verhaal.

[p. 178]

De Zevende Dag

 

Mijn minnaar rust niet.

 

Ik roer zijn lippen,

 

slaap met mijn duim in zijn mond.

 

 

 

Ik schat mijn dochter te klein

 

voor zijn handen. Ik warm haar blindelings

 

onder de dekens zuigt zij aan mij.

 

Ach hoe hongert en kruipt mijn ontzaglijke

 

lichaam haar mond binnen.

Mijn vlees groeit warmer vast
als slapers: kleren aan mij,
een tafel, een bed.

Ik herinner mij niet dat ik als meisje
de aarde beplaste,
maar dat ik mijn slapende hand
betastte en afwees.