De Gids. Jaargang 138

[p. 672]

Hans Faverey
Aangeraakt

Zodra het leed is geleden,
mag kalfje de put delven
en kunnen de kippen op stok.

Niemand verdrinkt tweemaal,

bij dezelfde rode steen,
in dezelfde rode rivier.

Zelfs iemand die over meerdere
paraplu's beschikt, wacht zelden
met ongeduld op de herfstregens.
Met het andere touw moest ik iets

zien vast te binden waar rook uit
komt, en dat nooit meer los mag.

[p. 673]

 

Als uit het rechteroog

 

een mollesnoet komt kijken,

 

 

 

moet uit het linkeroog ook

 

een specht kunnen opvliegen.

 

Nog nooit was zulk licht

 

minder zonachtig dan

 

 

 

toen zich het hoofd

 

door de schoot viel.

 

 

 

Soms lukt het nog iemand,

 

omstreeks zonsondergang,

 

om de dingen te bedenken

 

die hij zich indachtig

 

moest zijn, alvorens

 

 

 

zijn schildpad te gaan

 

tuchtigen, of zijn horloge

 

te willen vermorzelen.

[p. 674]

 

Eenmaal in zijn doen gekomen

 

is dat wiel niet meer te

 

houden: het boze paard

 

in hem is losgebroken.

 

 

 

Terwijl de oever

 

brandt, omdat zijn hoektand

 

brandt zolang het zegel

 

brandt, verraad ik

 

door te hoesten

 

mijn aandoening.

 

 

 

Juist een blinde moest zulke

 

mooie wimpers hebben als hij

 

zich vooroverbuigt, tastend

 

naar de halsslagader

 

in je zwanehals.

[p. 675]

 

Ik sliep nog,

 

toen ik onwillekeurig

 

al begon te lachen om zoveel

 

dwaasheid om niets:

 

Alcibiades, Alcibiades

 

 

 

dromerig. Sokrates echter,

 

op het punt om met open

 

 

 

ogen het keldergat in

 

te struikelen, Sokrates

 

besloop plantaardigste koude.

 

Zo wilde het immers de daimoon

 

die hem tot zich nam;

 

 

 

hem zelfs nu nog meesleurt

 

door alle slachthuizen

 

die zo'n vernietigend

 

trefpunt rijk is.

[p. 676]

 

Staren naar een lege plek

 

doodt meer dan al het eeuwen

 

uitgeblazen zijn van rook

 

door de volgende berg.

 

 

 

Zolang het drogbeeld heerste,

 

 

 

achtervolgde ik de bittere

 

chimère tot diep in het

 

openbrekende land.

 

 

 

De eerste zwaluw van dit voorjaar

 

moest alle betekenissen zien kwijt

 

te raken die ik ook zelfs slapend

 

niet meer wens terug te vinden.

[p. 677]

 

Eerst doodt het bericht

 

de ontvanger, daarna

 

doodt het de zender.

 

Het geeft niet

 

in welke taal.

 

 

 

Ik sta op, stoot

 

de balkondeuren open

 

en haal adem.

 

 

 

De rondcirkelende meeuwen

 

boven de sneeuwloze straat

 

ga ik niet lokken door

 

voederbewegingen te maken.

 

 

 

Ik steek een sigaret op;

 

keer terug op mijn post,

 

en haal adem.

 

 

 

Er valt niets te dromen.

 

Alles is mogelijk

 

Weinig doet er toe.

[p. 678]

In memoriam P. van Delft

 

Op een hond zijn kop stak:

 

Argos, dezelfde als toen;

 

ik niet meer lijkend

 

op dezelfde van toen.

 

 

 

Of je nou op Cyprus

 

en in Pafos

 

of in Panormos

 

 

 

(bent). Het heengaan;

 

de vernedering;

 

de terugkeer.

 

 

 

Een uitgerolde bal:

 

zo wil ik liggen.

 

 

 

Onsterfelijken zijn sterfelijk;

 

sterfelijken zijn onsterfelijk;

 

de magneetsteen is bezield;

 

vuur eet alles.