De Gids. Jaargang 138

[p. 542]

Jacques Hamelink
Orarok

Mijn vriend Orarok de beginner, klein ben je, ongeboren ben je, je rolt maar, nergens kan men je vinden in de wereld.

De mensen steken hun tong naar je uit omdat je dorst hebt, de mensen die jou en alles vangen en malen willen.

Nergens kan men je vinden, niet in het donker, niet in het licht. Overal veegt hun grote bezem om je te ontdekken.

Op de stoel bij het water zat je vader toen jij in de wereld je kleren verbrandde. Op haar sterfbed lag je moeder die haar borsten vergeefs had gedragen.

Op reis, Orarok is op reis gegaan, Orarok de trommelslager, Orarok van de boten, de krijgsman Orarok!

In het water wierp hij de visspeer, uit de slinger vloog de steen weg: Orarok die zichzelf trof in het voorhoofd; hij bracht zichzelf voort. Zonder hem was het avond. Zonder hem was de wereld mager. Zonder hem lag het land braak.

Niet uit de vrouw, niet uit de man, niet verwekt. Wat had hij een honger, Orarok, hoe schreeuwde hij om een verlosser, een hogere helper om het verhaal aan te horen van zijn hartverscheurende ziekte.

Orarok die dorst had. Die ze water gaven. Hij dronk hun water niet. Die ze vruchten aanreikten. Hij at hun vruchten niet. Een man zonder handen, een man zonder mond was je, mijn vriend Orarok.

Ze lieten je de bliksem vasthouden. De bliksem vervangt de melk niet.

Ze gaven je vrouwen. Je had ze niet lief. Je had alleen hun vingertoppen lief.

[p. 543]

Je was nergens in dit leven, er was geen vorm die je kon bevatten, geen ruggedraai die je kon vastleggen.

Je maakte de dingen doorzichtig, dat was je scheppingsdaad. Terwijl je treurde over je gekke kinderloosheid hoopte je stenen op.

Tondel in donker, vlammetje; eitje, door een draadlus gedeeld en zichzelf hervattend. Orarok, tweeling met zijn eigen geest.

Orarok kan zijn vorm niet vinden. Orarok kan zijn vuur niet vinden. Orarok is zijn vuur kwijt. Orarok-die-een-vorm-wil zal geen vorm hebben onder de mensen. Orarok Tohoroa. Orarok zal geen vrouw hebben. Orarok wil een vorm onder de mensen maar wat uit de kruik vloeit is de vorm van de kruik verloren.

Blind, Orarok. Doof, Orarok. Diep beklagenswaardig Orarok. Orarok die niet vraagt om vooruitgang. Om voortgang alleen nog maar.

Aanvaarding van de blindheid. Aanvaarding van de doofheid. Blijdschap om de blindheid, dansend om de doofheid.

Wie danste als Orarok, mijn vriend? Wie stond als hij dansend stil om zijn binnenste? Wie schiep zich uit houtspaanders voorouders?

Bij laag water, bij hoog water, Orarok in het voorbijgaan, Orarok in het vogelei, Orarok in de voedselkorf. In de woldraad.

Rollende draad, over de wegen rollend: Orarok.

Hij nam af om zijn sprong te berekenen. Hij werd groot om tot stilstand te komen.

Vrucht in de boten, kiem op de holle bodem, klagend Orarok, de baard in de keel, geel zijn oogwit. Niet diep genoeg de zee voor Orarok. Niet veerkrachtig genoeg de zandkorrels voor Orarok.

Wil zijn vorm verliezen, oude Orarok. Wil de koningsweg gaan van de grote kiezelstenen.

Orarok wil zijn vader kennen. Wil met zijn moeder gekheid maken.

[p. 544]

Een pop troost Orarok, twee poppen zijn de liefde van Orarok, twee poppen waar hij zijn pijlen inslaat, waar hij zijn verdriet inhamert, waar hij zijn harpoenen aan vastmaakt. De visvangst van de doden trekt Orarok.

Ze moeten hem honderd schaduwen voordansen, honderd schaduwen en niet een zegt ‘ben jij dat, mijn broer Orarok?’

Moet zich broers, moet zich zusters vinden. Aan de lange riemen zit Orarok, op weg naar het windland.

Orarok leert het alfabet van de gedachten, spelt zijn naam: Orarok de eenzame. Wil niet Orarok heten.

Verliest zich onder de mensen, stort zich uit onder de mensen. Verdwaalt onder de mensen. Heeft geen naam meer, Orarok, heeft geen liederen meer. Breekt de band, Orarok.

Wil geboren worden.