De Gids. Jaargang 138

[p. 515]

Berend Lasseur
Gedichten

het is me bekend

dat ik te simplisties ben

waar het kan noch mag

dat ik op verkeerde momenten

moeilijk doe

ik ben wat erg konservatief
iets als een brilslang maar dan
tien graden onder nul
met schubben strambevrozen en
de tong vastgegroeid

evenzo weet ik
dat mijn geest stroef werkt
de jeugd en de ouderdom liggen
voortdurend met elkaar overhoop
ach, de regenworm
heeft ook voor- noch achterkant
bij eigen weten
en segment voor segment
ga ik over in
staat van ontbinding

maar na dit pleidooi
mijn rechters durf ik u te vragen
als gij mij oordeelt -
en gij zult het móeten doen -
spreekt dan uit het behagen
van zachte pruiken
ziet op mij neer en schimpt
kijkt hoe laag een mens
heeft kunnen zinken
maar dan, slaat mij niet als mens

maar als dier - als brilslang
als regenworm - dat is:
met kogels, d.d.t. of zachtheid

[p. 516]

 

moeder het eten smaakt niet meer

 

u bent dood en de groenten zijn

 

veel te vlug bedorven (vind ik)

 

een moesson trekt door nederland

 

het eten is nooit goed geweest

 

of de ijskast werkte niet mee

 

 

 

wie weet was het al bedorven

 

toen het nog in de winkel lag

 

zo echt ‘klaar om mee te nemen

 

moeder u bent dood en ook u

 

kunt er niets aan veranderen

 

zal ik het eten maar wegdoen?

van het lichaam houdt niemand
ook hijzelf niet - of, beter:
vooral hijzelf niet

de geest rot als vergaan want
van een oude elfmeter
zinkend in het riet

het is een zinloze band
als een gebroken veter
die je wel eens hebt

je steekt er een nieuwe in
bijna altijd aanwezig

[p. 517]

Te veel vergeven en te weinig vergeten

 

die nacht had hij een droom waarin

 

alles beter werd dan het ooit

 

voor hem persoonlijk was geweest

 

al het ‘goede’ kwam terug en

 

overdonderde hem zo sterk

 

dat plotseling de buitensten

 

naar binnen werden gedreven

 

vredig centripetalisme

 

 

 

maar ze wilde niet voortzetten

 

wat toch eens je ware was geweest

 

(of tenminste had geleken)

 

een reden tot droevig blijven

 

nooit meer willen dromen over

 

onbestaanbare dingen die

 

in het begin altijd mooi zijn

 

iedereen kwàm nog steeds - lullig

 

 

 

nu kon hij toch ook naar hen gaan?

 

maar niet alles liep synchroon

 

zodat hij rustig bleef wachten

 

bezoek genoeg; waarom dan weg?