De Gids. Jaargang 138

[p. 250]

C.O. Jellema
Vier gedichten

Kijk uw kale bomen staan,
mevrouw, als dwaze maagden
om uw vijver,

Voor u een kleinigheid: een beursje van
konijnebont, zo zacht
gaat open mijn gedicht
en dicht, er zit
nog niets in, ach

een duivevlucht
beweegt de lucht
tot enkele late tranen, ja

parbleu, ik heb
geen paraplu.

Wind, ganzenroep hoog
's nachts boven
ons huis - zo
ingebed inslapen.

Verpleegsterlicht knikt,
toont tanden,
lacht, want

van alles over
blijft dit
winterwoord:
wit

wit

[p. 251]

Identiteit

 

Wat weet ik van je:

 

 

 

je hebt veel slaap nodig

 

en koffie verdraag je slecht;

 

 

 

dat je houdt van je hond

 

en ten dele waarom;

 

 

 

dat je gelukkig bent

 

of verdrietig kan ik zien

 

en horen met eigen ogen

 

en oren;

 

 

 

en je houdt van mij.

 

 

 

Maar welke droom heeft je veranderd

 

in zwarte panter, witte raaf;

 

hoeveel gezichten heb je willen kussen

 

of slaan, het waarom niet gedaan.

 

 

 

Wat ik niet weet: hoe zou je zonder mij

 

geweest zijn, waar, met welke mensen,

 

wie in mijn plaats - ik weet het niet.

 

 

 

Noch hoe je dood zult gaat,

 

noch ook de dag waarop.

Winter - hoelang geleden al
keerden wij huiswaarts van
de valkenjacht?

Alleen de laan voltrekt
met houtbestand
de rechte lijn
naar horizon en eeuwigheid.

Winter - wen aan dat woord.