De Gids. Jaargang 138

[p. 252]

Anton Korteweg
Drie gedichten

Die avond sneeuwde de japanse kers.

Ik wist wat komen moest: mijn vader zou
het wonder van de liefde mij verklaren,
hoe of dat ging. We zaten samen op de bank
achter het huis. En hij begon: ‘M'n jongen,
je bent nu al zo groot, bijna een man,
geen kind meer dus.’ Hij zweeg daarna, keek naar
de vaderhanden in zijn schoot en bloosde.

Tijdens het sneeuwen der japanse kers
betastte ik slinks mijn gezwollen geslacht.

Ze kruipt, de kop naar voren, opgewonden kraaiend
de tent in. En dan doet zich heerlijk open
het meest ontroerend plekje aan het lijf
der vrouw: het diepe wit van achterbovenbeen
dat, tussen rommelige rand van rokken
en zwarte kous, zo langzaam, langzaam lilt.

[p. 253]

Engelen

 

Had je vroeger. Zoals die met

 

het Vlammend Zwaard. Verbande ons

 

naar dorre vlakten. Ook nog die

 

van Jacob was er. Hield er slechts

 

ontwrichte heup aan over. Dan

 

had je er nog toen Jezus werd geboren.

 

Vrede op aarde zongen die. Daarna

 

zijn ze steeds zeldener gesignaleerd.

 

 

 

Ze werden metafoor, net als hun heer.

 

‘Engel’ (je bent een): soms, als ons

 

onverwacht liefde overkomt. Dan nog

 

‘Engel’ (gevallen): dat zijn wij die ons

 

het paradijs herinneren. Als laatste:

 

‘Engel des Doods’ - fluistert steeds luider in ons.