De Gids. Jaargang 138

[p. 242]

Raymond Joseph Benders
Neue Lieder

Langoureus verhef ik
wat lijdzaam is in mijn ziel
om te zingen van het aflatend licht,
de onophoudelijke cirkelgang,
de liefde tot zijn lot
een Morgenfantasie.

Aan de voet van de ochtend rijst
de omfloerste Etna,
het pad gesloten na Hyperion's hellevaart.
Onopgemerkt pronkt potsierlijk
in de bronzen zon
Empedocles' schoen.
Het rommelt in Gaia's buik,
het uur van de Pythia is op til.

Aan de ochtendhemel ontspruit een laatste lente.
Ontelbaar bloedende rozen
vormen een purperen rustbed.
De zon is nog stijgende,
weldra echter zal blauwe vergetelheid
het verloren schip omhullen.

De weerwraak van het morgenland
is de avondlijke broeder reeds toebereid.
Het verleden zal inlopen op het heden.

[p. 243]

II
Middag in Venetië
Canticum sacrum

 

Komende van het Noorden

 

Zuidwaarts zwervend

 

in grote stijl,

 

de Monte Sacro nemend,

 

het offer der lente ten uitvoer leggend,

 

klinkt op de Idus van Maart

 

het Angelus in Roma

 

le printemps de Saint-Pierre.

 

 

 

Menselijk,

 

al te menselijk

 

verloopt de minnedienst -

 

amechtig ritueel.

 

Excelsior

 

O treurige Tristan,

 

in de colonnaden staart verscholen

 

uw volgende tegenstander,

 

Parcival.

 

Reeds klinkt het verschrikkelijk

 

geluid der degens

 

en stromen rosegemarmerde tranen.

 

 

 

O Middag zonder dauw, o zomertuinen,

 

in dit stiller dan stille uur

 

klinkt schriller dan schril

 

het panisch geluid van de syrinx.

 

 

 

Vertwijfeld zoekt de Middag

 

achter de horizon

 

zijn uitnemende gast.

 

 

 

O Hyperboreeër,

 

de grote koelte is nabij,

 

de koele geesten der namiddag

 

begeleiden U.

[p. 244]

III
Nacht
Requiem canticles

 

La giorno se n'andave, e l'aer bruno

 

toglieva gli animai, che sono in terra

 

dalle fatiche loro.

 

 

 

Gezeten in zijn rijtuig

 

tast de vervoerde prins

 

de verten af

 

de vervlogen landschappen na

 

 

 

Stresa Nicea

 

 

 

Portofino Venezia

 

 

 

Weerklinkt daar de beurtzang niet

 

van Dionysos en de Syrenen?

 

Het dronken lied,

 

het dertiende,

 

van het droevig woud

 

waar de lichamen worden gehangen

 

ieder aan de struik van zijn gemartelde ziel.

 

 

 

Onpeilbaar is het leed.

 

 

 

In deze donkerbruine

 

bloedstollende nacht

 

sluit de Maestro zijn lezenaar.

 

Geleefd zijn de zeven eenzaamheden,

 

zijn ziel passeert de Rubicon.

 

 

 

Te water gelaten in een zwartgouden gondola

 

omrankt met zwart cypressenloof,

 

donkerblauwe linten en guirlanden,

 

staan snikkend de paarden terzijde

 

met loshangende manen.

[p. 245]

 

Op onvindbaar geluid van violen

 

klinkt het laatst vaarwel:

 

 

 

‘Singe mir ein neues Lied

 

die Welt ist verklärt

 

und alle Himmel freuen sich.’

 

 

 

Moriae Manicomion Basiliae prima nocte.

[p. 246]

Desastres de la Guerra

Dies Nefas 25 Augustus 1900
O Magna Mater
O Sancta Mater
O Sanctus Asinus,
uw eeuw is aangewaaid.
De bosdemonen zijn gewekt
in het land der frygische slapers.
Dom en vrolijk,
bier & wurst, ontmand, in de hand.

Edelwolf,
doodgeboren muzenzoon.
Heil - Evoë - Elisabeth
O ontaarde, o ekster, o bevlekster.

De avondstond
heeft goud in de mond
der Judeeërs.

Goedgemutste,
uw oren bevroren
dicht voor de Godvergeten Melancholia.

Loquax, gij &
de zwepen, de woorden & de bekkens
de horlepiepen:
Symfonia Horribilia
zien & horen
vergaan.

Gedoken boven het vers gedolven graf,
kwakend in cloaca,
klinkt daar het voormalig stom geheim:

‘Elendes Eintagsgeschlecht,

[p. 247]

 

des Zufalls Kinder und Mühsal,

 

was zwingst du mich dir zu sagen,

 

was nicht zo hören für dich

 

das Erspriesslichtste ist?

 

Das Allerbeste ist für dich

 

gänzlich unerreichbar:

 

nicht geboren zu sein,

 

nicht zu sein, nichts zu sein.

 

Das Zweitbeste aber ist für dich -

 

bald zu sterben.’

 

 

 

In igno finis est

 

is het likkend lied

 

van 't ruisend ranke riet.