De Gids. Jaargang 138

[p. 233]

Waldo Rojas

Het licht dat zo mild deze kamer binnenstroomde
zal niet kunnen terugkeren op zijn passen,
zelfs niet op bevel van de Zon, de onherroepelijke stem
van deze Oude God van Alle Licht.
Het zal lang bij ons blijven, vloeibaar kalm en onbeweeglijk
op zijn gewone plaats, en het zal een meubelstuk extra zijn
in deze Bruidskamer waar de dag
zich ontvouwt in de ruiten die warm worden
naar de maatstaf van elke dageraad.
Omlijst door oneffen muren
gaat de zon in onze gebieden onder:
wat zeker is van dit licht is slechts het licht;
voor meer werkelijkheid is daar het venster.
De ruiten voorzien dit in de onwerkelijke aanraking;
het licht maakt de lucht zichtbaar
in het weefsel van stof
in het volume van de dag die zich met zijn geluiden
naar de kamer laat voeren.
Tot dusverre de onbewoonbare keerzijde van een spiegel.

De rode vissen in dit bolvormige eiland,
twee maal gevangen.

En na zovele jaren een deur.
Open hem, Balthazar, in de verte is licht:
Vensters.
Of zijn het spiegels?

(vertaling R. Waskowsky)