De Gids. Jaargang 138

[p. 230]

Czesław Miłosz

Bang en bevend geloof ik, zou ik mijn leven vervullen
als ik me maar kon brengen tot een publieke bekentenis
die de komedie onthulde, die van mij en mijn tijdperk:
het was ons toegestaan te krijsen in de taal van dwergen

en demonen

maar zuivere en waardige woorden waren verboden
en bedreigd door zulke zware straffen dat degeen die het

waagde er één uit te spreken

zich als een verloren mens beschouwde.

Mijn baard is dik, mijn oogleden liggen half
over mijn ogen, als bij hen die de waarde weten
van zichtbare dingen. Ik houd mij rustig zoals het een man
betaamt die geleerd heeft dat het menselijke hart
meer inhoud heeft dan het gesproken woord. Verlaten heb ik
mijn geboorteland, huis en haard en aanzien.
Niet dat ik zocht naar geld of avontuur.
Ik ben geen vreemdeling aan boord van een schip.
Mijn gewoon gezicht, het gezicht van een ambtenaar,
winkelier of soldaat, maakt me tot een deel der massa.
Ook weiger ik niet de plaatselijke goden
eer te bewijzen. En ik eet wat anderen eten.
Dit moet genoeg zijn over mijzelf.

[p. 231]

Fragment (2) uit: Met trompetten en citers

 

Ik keer me tot jou, geweten, als in een drukkende nacht

 

met bliksems doorschoten het vliegtuig gaat landen

 

in Beauvais of Kalamazoo.

 

En een stewardess geluidloos heen en weer loopt om

 

niemand te wekken terwijl de honingraten van steden

 

beneden opflikkeren.

 

Ik dacht dat ik zou begrijpen maar het is laat en ik

 

weet niets dan lachen en huilen.

 

Het natte gras van vruchtbare delta's reinigde me

 

van tijd en wijzigde alles in een aanwezigheid zonder

 

begin of eind.

 

Ik verdwijn in architecturale spiralen, in lijnen

 

van een kristal, in de klank van instrumenten die spelen

 

in wouden

 

Weer keer ik terug naar overvolle boomgaarden en alleen

 

de echo zoekt me op in dat huis op de heuvel onder een

 

honderdjarige hazelaar.

 

Hoe kan je me dan overvallen, jij, schuld en verdienste

 

afwegend, nu dat ik me niet herinner wie ik ben en wie

 

ik was?

 

Op vele stranden tegelijk lig ik met mijn gezicht op

 

het zand en de zelfde oceaan komt opzetten, onder

 

extatisch tromgeroffel.

(vertaling uit het Engels Bob den Uyl)