De Gids. Jaargang 137

[p. 427]

Wijnand Steemers
Vijf gedichten

Zat ik op fluweel vanavond,
Licht op de gezichten uitdagend,
Kwam ik voor warmte hier,
Een beul, mij omvervragend,

Tankte zichzelf vol onvolprezen bier.
De jukebox, eerst dood als een pier,
Werd een waardevolle kast,
Toen sloeg de beul, even waardevast,

Mij buiten zijn geliefd empire.
Het wachtwoord in de Roode Leeuw
Is voortaan mijn getimede schreeuw:
‘Heeft dit planetarium ook zo'n portier?’

[p. 428]

Kleuren-t.v.

 

Blauw kan mij nog meer vertellen.

 

Ik ben weggelopen met het groen.

 

Naar pimpelpaars durf ik niet overhellen.

 

De Bruin kon zo neerbuigend doen.

 

 

 

Wit heeft het bij mij verbruid.

 

Het pak van mijn hart is grijs.

 

Zij heeft twee knopjes voor het geluid,

 

Die zalig worden als ik ze prijs.

 

 

 

Wanneer ik op mijn woorden babysit

 

Valt heel de blanco volmacht aan,

 

Omdat ik met die geelzucht weer zit

 

Te janken naar het wassen van de maan.

Jij bent mijn gids naar de werkelijkheid
Vanavond, meende zij. Maar het is die nacht
Schat, waarin je prikte, die hout snijdt,
En op de schoorsteen je buste die glimlacht.

We zagen onze twee schimmen op gympies
IJlen door tuindorp en uiterwaarden,
Jij hield je vast aan mijn bakkebaarden
En ik zat genageld aan ... niets!

Wat doen wij na deze georganiseerde reis?
Wij bezochten een stralende automatiek,
Knipoogden door een luikje in het paradijs,
Jij werd na zes slaatjes weer kwiek.

[p. 429]

Bruidsfoto

 

Een sluier vannacht

 

In een ford zephyr

 

Gezien voor het gezicht

 

Van een bruidje, de klacht

 

Gehoord van het portier,

 

Middenin het geneurie gezwicht,

 

De knopen van het jaquet

 

Geteld en haar pijnlijk

 

Vertrokken mondje door de achterruit

 

Getuit, haar van het snikken gered

 

En thuisgekomen zonder ongelukken

 

Het bruidsbed ingeluid,

 

Met donderend geraas

 

Gekeken door hetzelfde gaas

 

Waardoor het bruidje in het paars

 

Gekeken heeft

 

Of hij nog leeft.

Terwijl zij hun broek ophijsen, van de lach
De storm, zodra die opsteekt, wegwuiven,
Wurmen zij en ik ons uit de jutezak
En fladderen op, twee aangeslagen duiven.

De teer aan onze pootjes houdt ze samen,
Zodat we bidden, al is 't olie op de golven,
Dat wij vandaag de Tour zullen oplossen,
En de klok niet ringeloort met onze namen.