De Gids. Jaargang 137

[p. 282]

Jacques Hamelink
Vijf gedichten

Deze zomer kan niet vooruit, niet achteruit,
vindt geen voedingsbodem.
de bij toeval geworpen drakentand schiet door,
een rood geradbraakt hart waait halfstok
van de vlierstruik.

slachtoffer en handlanger, dezelfde
zotskap dragend in deze eeuw, delibereren
over overjarig geworden privileges:
sprinkhaan en wilde honing.

in het nauw gedreven breken de gezwellen open
in de wegwerpkelk
van het middenoorkruid.

jij: in je keel ontwaakt,
berggroot,
de bronsteen.

[p. 283]

 

Deze wereld, krom als geld op tien

 

vingers nageteld en te weinig. deze

 

wereld, onthemeld, verhakkeld,

 

waarvoor je buigt,

 

tongend naar het grondwoord

 

om van de stof de goudstandaard,

 

van het zijn de zwerfruimte

 

te zeggen, waarin je,

 

met al het andere,

 

niet meer of nog

 

sprongsgewijze

 

bestaan kunt.

Ik was, de ongeborgen zin zeggend,
van het verraadselde
de stamelruimte,

ik, een mond die zich verslikte
aan wat kwam
uit een kruik zonder bodem.

[p. 284]

 

In het jaar dat ons rook heette, gezegd

 

aan het oor van een nog

 

vreemdere voorwereld,

 

 

 

wij,

 

schedeldieren,

 

 

 

die de zee-malende moloch, de landhongerige

 

ontijd voor de muil

 

kwamen,

 

 

 

wij, brein

 

blazend, nogmaals

 

antarktisch, amfibisch,

 

 

 

op de vlucht

 

voor het groot landinwaarts gaand

 

pakijs.

[p. 285]

 

Met de stem

 

gekrast in de kraaiensteen,

 

midwinters,

 

 

 

deze

 

van onder de olmtronk weggesarde

 

monddode waarheid:

 

zijn

 

om te bestaan, zinhebbend.

 

 

 

je wierp het lot.

 

je won niet minder

 

dan alles,

 

niets.

 

aan je strot

 

bestamelt zich nog

 

de wereld.

 

dit

 

geldt.

 

 

 

misschien

 

in bergspleten, straks,

 

schaars,

 

mikroskopisch, hier,

 

ginds, waarzegbare

 

cellen.

 

 

 

hikkend in het masker,

 

op de slakkendrempel,

 

in het hersenslijm,

 

onderwerp ze

 

aan een onderzoek,

 

stel ze op de proef,

 

zoek ze.