De Gids. Jaargang 137

[p. 201]

R.A. Basart
Gedichten

Het leven is
traag dalende roos:
een heer verschilfert
in het theelicht.

De ochtend is een ouwe vrijster
in een plastic regenjas, krom van verwijten.
Eerst poogt ze mij de polsen door te snijden,
maar dat mislukt. Dan maar ontbijten.

vlieswit gelijk de ui weerspiegelt
deze hemel heel het tranendal
dat met de mond geschilderd
aan mijn wintervoeten ligt.

[p. 202]

Oranjebal

 

Glazen later

 

zie ik haar weer:

 

de lenige dame

 

die glad is en toch warm.

 

Zigeunerin. Mijn koningin.

 

 

 

Ze lacht iets achterom

 

dan zwiert ze weg

 

als een gordijn

 

tussen de paren door.

 

 

 

Wanneer ik roep: ‘Oranje boven!’

 

is 't al te laat. Opnieuw

 

hebben de ruggen zich gesloten.

 

 

 

Ik stommel grijnzend rond:

 

een jager, aangeschoten.

huisvrouwen wisselen ziektes uit
op de hoeken van de straten
achter nevels kruipt de herfst
geruisloos nader

het paard gaat gebukt
onder de grote loden lucht
het houdt de kop dicht
bij het hek, uit ruimtevrees

Wat meer beangstigt dan:
ik zal er niet meer zijn, is
de gedachte: alles gaat dood-
gewoon door, zei zij, droogde
haar navel, gaapte, wond
de wekker op.