De Gids. Jaargang 136

[p. 604]

Bouke B. Jagt
Vermoedelijk einde van dokter B.

De lichten zijn allang uit. Op de slaapkamer na.
Daar denkt chirurg B. in bed nog terug
aan de research, obducties van 't experimenteel model.

Een gele zomermaan staat boven de Drentse heuvelrug
en de hooilanden; boven de riante villa
beleggen honderdogige sterrenlegers hun appèl:
Sirius ontbreekt? Die straalt onzichtbaar overdag.
Distel en dravik houden bij het hek de hondewacht.

Dokter B.'s ogen staren trouwhartig naar de rozen
van 't plafond: ‘Ze kunnen op tijd geofferd worden,
respectievelijk na 7, 14 en 21 dagen om 16.00 uur.
De omgeving heeft hierbij een constante temperatuur
(18^oC.), honden zonder narcose toonden ook fibrose,
met schrompeling of stenose in approximatief gebied.’
Hij dommelt, slaapt. Kadavers in afvalbakken bijten niet.
Ook niet die het genot van gebufferde formaline smaken.
St! Gelieve geen ontslapen honden wakker te maken.

Morgen drentelt zijn stap weer door ziekenhuis en lab.
Soms verontrusten hem berichten (uit Hondo of Honduras?),
dan bewegen zijn ogen nerveus achter hun glas,
dan fladdert en ritselt de witte jas geagiteerd,
alsof schimmen die eens gillend werden geopereerd,
daarachter opdringen, kwispelend volgen in horden.

Hem zullen waarschijnlijk pas de ogen opengaan
op een fatale Joelnacht van zwart obsidiaan
als een Goddelijk lancet hemzelf eens canuleert.
Honden zullen huilen als hij succumbeert;
rond de baar zullen fosforescerende ogen loeren
van dieren die infuus en ingewanden als snoeren
dragen - zijn witgejaste, fladderende spook
zal voor hun kwijlende stormaanval als rook
wegkronkelen, springen met hopeloos gebaar.

Bij de huidige stand van wetenschap
is vooralsnog niet verifieerbaar
of hij aan hun drijfjacht ontkomen zal,
joelend, kermend om natrium-pento-barbital.^*

* Langdurig werkend verdovingsmiddel.