De Gids. Jaargang 136

[p. 179]

A. Roland Holst
Drie gedichten

Hij liep het dorp in waar hij was geboren.
Het was na middernacht, de maan stond hoog
boven de stille nacht en in zijn ooren
zong zijn voormalig leven en ontvloog
zijn dagen en zijn blinde doen en laten,
en weldra zouden in dit stil gehucht
dooden opstaan die hem allang vergaten
en hem voorbijgaan of hij leege lucht
geworden was. Hij voelde zich bevangen
van een onheil dat ouder was dan hij
en machtiger en dat hem hield omvangen
en afgezonderd uit het wel en wee
van aanverwanten en van dorpsgenooten.
Hij wist zich van het vorige geslacht
dat uitstierf een der overleefde loten.
Tot op zijn doodsbed zou hij zijn bevracht
met hun gefnuikte hoop en hun ellenden,
en zonder uitkomst tot zijn laatste snik
alleen liggen te denken en denkende
ten doode toe vermoeid het wreed getik
van de klok in de kamer aan te hooren,
maar luisterend te weten dat weldra
alles zou zijn vergeven en verloren,
en dat hij peinzend weer terug zou gaan
naar zijn voormaligen, want hun ellenden
kon hij als eeuwen her nog ondergaan.

Hij liep de wegen van zijn dorp ten ende.
Het was er doodstil. Helder scheen de maan.

[p. 180]

Verlost

 

Toen over zijn bestaan de nacht ging vallen

 

werd westelijk donker gedreun gehoord,

 

een zware zeegang van de ziel die allen

 

die hem omgaven angst aanjoeg.

 

 

 

Verstoord

 

ontwrong hij zich aan hen en sprak: ‘verlaat mij,

 

er wordt om mij geroepen; ik moet gaan

 

naar wat mij roept.’

 

 

 

Het dreunen van waatren

 

kon door geen sterveling mis worden verstaan:

 

er wordt om mij geroepen; ik moet gaan

 

naar wat mij roept.’

 

voorgoed van alle menselijk bedroeven,

 

en zong en werd al zingende verlost.

Het uitgestorven dorp lag door de maan beschenen;
Ik was er nooit geweest, maar wist er nog de weg:
Waarheen en waarom was ik er toen ooit verdwenen?
Zou ik mij dit, hier staande bij klaarlichte dag,
ook hebben afgevraagd? de maan stond helder
het antwoord te verzwijgen boven de dorpsbrink.
Ik wachtte nog een wijl, maar het werd kil en killer
en ik liep verder, denkend waar ik nog aan denk.