De Gids. Jaargang 136

[p. 176]

Cees Nooteboom
Getijde

Er is geen volgorde aan mijn gedachten
als ik de kathedraal af heb maak ik de symphonie
daarna leer ik en martel
ik stuur de regimenten en ontwerp de brug.

Chinees schrijf ik ook, en ik demp het moeras
dan schilder ik de appel op de duizend manieren
maar hoe vaak ik ook met je slaap
de tijd blijft onzichtbaar

hij is er en hij is er niet.

Nu eet ik.
Ik eet en ik drink
van mijzelf
en het wordt niet minder
maar meer
om te verdelgen
of te vergaan.

[p. 177]

II

 

Andere verschrikkingen onder de orgelbogen.

 

Het gebeente, verblind door zijn eigen onzienlijke glans

 

wrokt en klaagt over meer en beter

 

en in de ruimte die de tijd is

 

ga ik van hier naar daar

 

over de paden van de klok

 

maar alleen ik verander.

 

 

 

Als het eens anders was?

 

 

 

De wezel in het veld die niet weet

 

dat hij een wezel is

 

maar een wezel is

 

tot hij geen wezel meer is.

 

 

 

Als het eens anders was?

In dit getij leer ik mijzelf kennen.
Steeds minder:
ik had duizend levens
en ik nam er maar één!

Langzaam zweef ik op de spiegels af
waarin ik ga smelten
Pas als ik me raak ontplof ik zachtjes -
twee die er één zijn
wordt er geen.

Dan heb ik zelfs deze woorden niet geschreven.
Hoe komt het dan dat jij ze kunt lezen?
Hoe groter het oog wordt
des te minder
te zien.

[p. 178]

IV

 

Ik heb het allemaal zelf bedacht:

 

de dansen, het water,

 

de auto, het ijs.

 

 

 

Alleen jou, jou heb ik niet bedacht.

 

Jij was uit de doorzichtige tijd gekomen

 

misschien zoals ik, misschien anders.

 

Jij had een miljoen jaar wereld

 

als een eierschaal achtergelaten

 

en daar sta je

 

boven op het bestaande

 

 

 

een vlinder in de winter.

 

 

 

Tot het ogenblik kruimelt, breekt,

 

en ons opvreet

 

en zichzelf verteert tot de wolk

 

die zo groot was als alles

 

 

 

en zo groot was als niets.