De Gids. Jaargang 136

[p. 162]

Jacob Groot
Aan het IJsselmeer

Dit is de zee, die meer,
en minder werd, in haar
laatste onstuimige noodweer,
leurend krijtend weer -
loos leven, het gevaar gewaar.
Nu haar kramp om m'n oren
te keer gaat, zie ik haar pracht
weer voor me - reddeloos verloren.

Haar haast onhoorbare branding
is er altijd, een sluimer langs de dijk,
slierten droom in elk slapend ding
van een harde, koude schemer,
en een storm, en een breuk in het rijk
van de zalig gonzende nachtrust.
Maar of haar hart al krijst,
zij heeft een mond die het land kust.

[p. 163]

 

Ik vertelde haar mijn dromen,

 

terwijl het water de geheimen vond

 

van verborgen poortjes en bogen,

 

verstoven in bellen en klokken,

 

zachtjes bewogen. Rondom

 

brak, dommelend, duister aan,

 

onze wieg nog schommelend -

 

we verrezen eerst onder de maan.