De Gids. Jaargang 136

[p. 154]

Jan Elburg
Drie gedichten

(... opgelucht verwaterd tot:

ik molshoop vurig ...)

Poedel, does woelwater;
‘een zijner schoonste ( ) was hem gestorven’
aldus eertijds vlaams schrijverke,
gewassen, vroom als een doper met
gelijk handdoek gevouwen handen.
niet in de laatste noyade
dronken najaden watertandend lekten
zijn ballen, zijn billen
tot schuim op zijn schaamte stond,
op wat men sappig een plasser noemt,
een - klok klok - zeepziederachtige, nooit
droog te leggen zuidzee te ontdekken. en hij giechelend:
minahaha - verre van voor de mast -
geweekte steen in de beek,
geen witter water dan sneeuw.

vertaalt modder tot moeder,
tè gretig dansend als op de braamdoorn:
daardoor nooit losjes -
aard und waise.

in het groot bezien:
waar de bebloede snelweg over loopt:
Korrel die a/d Worm klebt.
Moffisch opnieuw - Bl u. Bod
(maar huilt zo ontroerend goed. een
voortreffelijk kind dat
naar zijn vaers aardt).

[p. 155]

 

hij

 

als de buizerd ontsnapt aan aardgas, fitter:

 

als een kuchende kaarsenkroon

 

zonder ketting of kerk

 

ging zijn gevangenen

 

luchten & zien.

 

herhaal

 

(zwaar sjekje op alpentop)

 

het woord gasmasker, het werkwoord ademhalen

 

de naam Smorenberg,

 

lullig lucht bedoelende.

 

 

 

als roodvonk van herfst heerst:

 

de takjes zonder schors, glanzend

 

geknapt ter lengte v.e. handpalm

 

en pakpapier, vlaamse kranten achter

 

het spiritus gepoetst pyrex

 

(o mijn ardense kachel) lierisch:

 

o mira, belle, geflambeerd met 60%, vuurdood

 

gebrand op vruchten,

 

zuiper (= stakker-de-brand-in) as

 

een ketter tetterend daar

 

ben ik (snif snif) stapel op.

 

maar phoe, niks over.

[p. 156]

Papieren revolte

 

Op mijn eentje,

 

op mijn teentjes opgetogen

 

achter het raam toen (herinnering): linten

 

aan mandolines ping-ping, linten

 

in proletarische vlechten.

 

heilig ideaal toen

 

en nu

 

 

 

prachtig nieuw zijden in schrijfmachine

 

geeft af op alles behalve

 

op het hier boven

 

kortweg vertolkte verleden.

 

 

 

diskriminerend deze oudere poweet

 

kan geen blank papier met vrede laten...

 

withete zwartkijker ratelt wat af: zie, zo:

 

maakt pagina's pagina's vuil aan schone zaken.

 

 

 

nou ja, zoveel hoofden geschud, zoveel zinnen

 

op wat ook gezet, zelfs duizend-en-één maal maakt

 

middels het donkerste lint op

 

het daaglijks papier nog geen nacht,

 

laat staan mórgennacht.

 

 

 

Ziedend als zeep, maar fosfaatvrij: ‘hallo dit

 

hoerige morgenrood is ook deze dag van vandaag

 

als steeds voor de wassende witmakers’.

 

 

 

(potlood van de revolte en marge:

 

tel uit hoeveel róóie zij maken.) juist:

 

 

 

wij beginnen het jingeltje

 

van de ping-ping.

[p. 157]

Pijlsnel

 

Stilzitten, door moeders

 

in de wandeling kouvatten genoemd

 

en paps met de vlieger in touw.

 

 

 

ik hoop dat dit overkomt

 

zoals het werd opgelaten:

 

losse hoest, een gemakkelijke code

 

codeïne gelijk

 

voor ongeneselijke opgevers.

 

 

 

sprekend dit heer hier,

 

halverwege de elfde regel

 

alweer in staat om weg te spuiten

 

 

 

omziend naar minder verouderend emplooi

 

gekonfronteerd met eigen

 

pijlsnel achterhaalde beelden.