De Gids. Jaargang 136

[p. 148]

Rein Bloem
Drie sekwenties naar Hadewych

Eén brok natuur strak van het lef
scheut van diep in de schoot en
je maakt het mits er niets mis gaat.

Eén toontje lager het woord drachtig
gekoppeld aan aarde en is het hemels
opzien nog zeker zo vruchtbaar?

Eén les en een hele mondvol
levende liefde en smakelijk brood
na tijden van deerlijk onthouden.

Dan klapt de val die je toekwam
een lied om te huilen als vrucht
van jongstleden krachtige kiem.

Wat nu lieve onbedaarlijke tante
van mij - oud en sinds even te zat
waar haal je het nu weer vandaan?

Aarzelend de dag begonnen een roos
trekt pijnlijk uit zijn doornen
en begeeft zich in de dauw.

[p. 149]

X

 

Het is goed maar is het goed

 

het zwijgen van of met de vogels

 

nu de zomer is verkort.

 

 

 

Niet goed de dag vol grondsop

 

het hard gelag van ontrouw

 

werelds laagste zwaartepunt.

 

 

 

Daar komen de oude getrouwen

 

met gepaste tijd en raad dus

 

komt het allemaal weer goed.

 

 

 

De nacht breekt voor je op.

 

Je holt het licht tegemoet.

 

Zie geen winter aan de lucht.

 

 

 

Ontketend stormt een bloed

 

wind uit zijn goede hoeken

 

en dan - toppunt van ellende.

 

 

 

Van je bles gestort.

[p. 150]

XVII

 

In het donker groeit de gagel

 

veelbelovend voor vanmorgen

 

ze gaat er blindelings op in.

 

 

 

Je helpt haar niet veel verder

 

taal schiet schromelijk tekort

 

een hand is ontoereikend.

 

 

 

Hoe zou het anders kunnen

 

in een ruimte twee bij een

 

kan men niet uit de voeten.

 

 

 

Daar past ze op de plaats

 

ziet geen wenden of keren

 

het gruwt haar dat ze leeft.

 

 

 

Wie geen raad weet laat zich

 

in met liefde - er komt

 

een vrouw niet van de grond.

 

 

 

Opgestaan voor dag en dauw

 

stond het ons vrij te gaan

 

nu is de lucht betrokken.

 

 

 

Later breekt de spanning door

 

maar met zo'n beeld voor ogen

 

is dat een schrale troost.

 

 

 

Gagel groeiend in het donker

 

het lijkt zo veel belovend

 

maar wachten duurt zo lang.

 

 

 

Op de grens van licht en duister

 

jagen op iets mateloos - dat

 

cirkelt angstig om je heen.

 

 

 

Zou iemand die het weten wil

 

begrijpen wat een dierbare

 

verwante doorgaans kan bezielen.

 

 

 

Welk medeleven je ook kiest

 

geen blijkt er te gebruiken

 

een mens moet in gebreke blijven.